Շիրվանզադե Ալեքսանդր՝ Պատվի համար | |
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Ուրախանալով և, միևնույն ժամանակ, դեռ կասկածելով): Այո՞, սխալվա՞ծ է քո մասին:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Իհարկե, բաս ի՞նչ էիր կարծում:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Հայրիկ, ինչու թաքցնեմ, ես երբեք չեմ կասկածել ոչ քո անցյալի և ոչ ներկայի ազնվության մասին: Բայց նա ինձ համոզում է, որ...
ԱՆԴՐԵԱՍ. Որ ես կողոպտել եմ նրա հորը, այնպես չէ՞: Բայց ինչո՞վ է համոզում, խոսքերո՞վ, թե փաստերով:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Հայրիկ, ոչ քեզանից կարող եմ փաստ պահանջել, ոչ նրանից:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Բայց առանց փաստերի կարող ես ծնողիդ դատապարտել, հաա՞: (Կեղծ վշտանալով) Ամո՜թ քեզ, Մարգարիտ, ամոթ: Դու ինձ ապտակ ես տալիս...
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Վշտահար և ամոթահար) Հա՜յր...
ԱՆԴՐԵԱՍ. (Տակավին վշտացած ձևանալով) Ահ, թո՛ղ ինձ, ես ի՜նչ հայր եմ, երբ հարազատ աղջիկս, ուրիշների դատարկ խոսքերով, ինձ համարում է գող, ավազակ: Թո՛ղ ինձ, գնա՛ նրա հետևից: Նա է քեզ համար թանկ, իսկ ես ո՞վ եմ, ի՞նչ եմ: Ոչինչ, ցեխի կտոր:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Դու ունիս իրավունք ինձ նախատելու, հայր, ես շտապել եմ եզրակացություն անելու: Ների՛ր ինձ, աղաչում եմ:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Ներումն խնդրելուց ի՞նչ օգուտ, դու պետք է աշխատես մեղքդ քավել, սխալդ ուղղել:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Բայց ինչպե՞ս հայրիկ, ի՞նչ միջոցով, սովորեցրո՛ւ, ես կքավեմ իմ մեղքերը:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Այ ինչպես: Լսի՛ր: Նա ասում է, թե իր ձեռքում ունի ինչ-որ գրավոր ապացույցներ իմ դեմ: Դու... (Նայելով շուրջը): Բայց այստեղ անհարմար է ասել: Կարծեմ գալիս են: Գնանք իմ սենյակը, այնտեղ կբացատրեմ ինչ որ հարկավոր է: Գնանք: (Գնում են աջ կողմի առաջին դռներով):
ՏԵՍԻԼ 8
ՍՈՒՐԵՆ և ՍԱՂԱԹԵԼ
ՍՈՒՐԵՆ. Այո, քեռի, երևակայել չես կարող, թե ինչքան ծիծաղելի էր: Աբուլովտ, քաղաքի առաջին քեֆ անողն և ամենից շատ ծախսողը, հանկարծ մնում է թատրոնի դռների մոտ քիթը քաշ: Իսկ քո քրոջ որդին բռնում է գեղեցկուհի Առլովայի թևից և կառք նստեցնում:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Ամոթ չլինի հարցնելը — այդ ի՞նչ պարծենալու բան է:
ՍՈՒՐԵՆ. (Ոգևորված շարունակելով) Ամենքի ուշադրությունը մեզ վրա է, բոլորը նայում են նախանձով: Աբուլովի աչքերից կրակ է թափվում: Կրակոտ Ալի-Բաբան կառքը թռցնում է, մեզ կայծակի արագությամբ բերում է Գրանդ-հոթել: Ծառաները ձեռքի ոտքի են ընկել: Սեղանը պատրաստ է: Հյուրերը սպասում են...
ՍԱՂԱԹԵԼ. Ամոթ չլինի հարցնելը — ի՞նչ հյուրեր:
ՍՈՒՐԵՆ. Ինձ նման դարդիմաններ: Մեզ ծափահարում են: Կառքից ծառաները բերում են թատրոնում ստացված փունջերը — կեսն իմ նվիրածն է: Առլովան հիացած է նվերներից: Երբեք այդպիսի բենեֆիս չի ունեցել: Հետս ի՜նչ քեֆ, ի՜նչ քեֆ: Շամպանիան ջրի պես է հոսում: Խմում են Առլովայի կենացը, հետո իմը: Մեկ, երկու, երեք, հանկարծ ես սեղանի տակ եմ: Կծում եմ Առլովայի ոտը: Նա, ծիծաղելով ու ծվվալով, նայում է ներքև: Ոտքի եմ կանգնում գեղեցկուհու կոշիկը ձեռքիս, լցնում եմ շամպանիայով և խմում եմ նրա կենացը: Ոգևորոլթյունն անասելի է: Առլովան սքանչացած է, ասում է, առաջին անգամն եմ տեսնում ձեզ նման երկրպագու գե — ղարվեստի: Ահ, շարմանտ մերվեյլ... Կին չէ, այլ դիցուհի... (Ձեռը զարկելով Սաղաթելի ուսին) Այժմ, քեռի, նրա սիրտն իմն է ամբողջովին: (Զեռը զարկելով Սաղաթելի փորին): Կկամենա՞ս, ծանոթացնեմ, ասա, առաքինի Բաղդասար...
ՍԱՂԱԹԵԼ. Գնա բանիդ է: Դու ինձ այն ասա, ի՞նչ նստեց այդ քեֆը:
ՍՈՒՐԵՆ. Համեմատաբար, ոչինչ, դատարկ բան — վեց հարյուր ռուբլի:
ՍԱՂԱԹԵԼ. (Զարմացումից հետ թռխելով) Փա՜հ, քո տունը չքանդվի, օղո՜ւլ...
ՍՈՒՐԵՆ. Կծեց, հա՞ա :
ՍԱՂԱԹԵԼ. Վեց հարյուր մանե՜թ, մի գիշերո՜ւմ: Դե լավ, ամոթ չլինի հարցնելը — ե՞րբ ես վեքսելներս այնա անելու:
ՍՈՒՐԵՆ. Երբ որ պայմանավորված ժամանակը կգա, այնա կանեմ:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Ես պետք է սպասեմ քո հոր մահվա՞ն:
ՍՈՒՐԵՆ. Այո, ի՞նչ արած:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Բայց նա ինձանից առողջ է, կարող է ինձ նման տասին թաղել:
ՍՈՒՐԵՆ. Ես ինչ անեմ, դու ինքդ ես ինձ սովորեցրել: Տալիս ես 300, ստանում ես 2 հազարի վեքսել, որ հորս մահից հետո վճարեմ, (Լռության): Ախ, քեռի, գլուխս սկսեց ցավել: Տրամադրությունս փչացավ: Ամեն անգամ այդ տեսակ մեծ քեֆից հետո կյանքն ինձ թվում է հիմար, ձանձրալի բան: (Նկատելով Երանուհուն, Ռոզալիային և Բագրատին) Ահա գալիս է ընտանեկան իդիլիան:
ՏեՍԻԼ 9
ՆՈԻՅՆՔ, ԵՐԱՆՈՒՀԻ, ՌՈԶԱԼԻԱ և ԲԱԳՐԱՏ
Դարս են գալիս սեղանատնից:
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. Սաղաթել, Զարուհուն հրամայիր, որ քեզ նախաճաշ տա:
ՍԱՂԱԹԵԼ. (Անմիջապես անցնում է սեղանատան):
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. (Սուրենին): Իսկ քեզ ասելն ավելորդ է. դու, երևի, կուշտ ես:
ՍՈՒՐԵՆ. Մախոխ լիներ, ուրախությամբ մի աման կուտեի:
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. Որտե՞ղ էիր ամբողջ գիշեր:
ՍՈՒՐԵՆ. Աստղագիտությամբ էի զբաղված, մամա: Այժմ աստղերն երկնքից իջել են օպերետային թատրոն:
ԲԱԳՐԱՏ. Ամաչելո՞ւ ես մի օր, թե՞ չէ: Ի՞նչ իրավունքով ես Դիլբարյաններից ստացել բնակարանի վարձը և ծախսել:
ՍՈՒՐԵՆ. Հարգելի ինժեներ-տեխնոլոգ, կարծեմ, ես նույնպես իմ հոր հարազատ որդին եմ, ինչպես դու:
ԲԱԳՐԱՏ. Դու ապականեցիր մեր ընտանիքի անունը:
ՍՈՒՐԵՆ. Դեռ հարց է. ե՞ս, թե՞ դու, պարոն Գեշեֆտմախեր: Ես կեղտը փչացն ում եմ, իսկ դու պաշտում ես: էհ, բերանս բաց մի անեք, թե չէ — լեզուս չար է:
ՌՈԶԱԼԻԱ. Գիտեմ, ինչ է քո չար լեզուն: Մայրիկ, երեկ նա ինձ անվանեց աղվեսի պոչ:
ՍՈՒՐԵՆ. Իսկ այսօր կանվանեմ մարքիզուհի Դալլաքյան. ի՞նչ էիր այսօր ուռել ու փքվել կարեթում: Ուղղակի ծիծաղելի էր: Այն կարտոֆիլի տոպրակ Վարդանին էլ կարմիր չերքեզի է հագցրել ու առաջքը նստացրել: Հերիք չէ, որ անունդ Գյուլում է, փոխել ես Ռոզալիայի, հիմա էլ իշխանուհու շիկ ես բանեցնում: Հե՜ե, դալլաք Էլիզբարի թոռն: Թողեք, աստված սիրեք, ամենքդ ինձ համար ծիծաղելի եք, բացի խղճալի մայրիկից:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Դուրս է գալիս հոր սենյակից:
ՍՈՒՐԵՆ. Եթե ձեր մեջ կա մեկը, որ կարող է ինձ նախատել, ահա սա է: (Ցույց է տալիս Մարգարիտին):
ՏԵՍԻԼՔ 10
ՆՈՒՅՆՔ և ՄԱՐԳԱՐԻՏ
ՌՈԶԱԼԻԱ. Ինչ ասել կուզի, երևելի ռեկոմենդասիոն է:
ՍՈՒՐԵՆ. (Կծու) Համենայն դեպս, արժե Օթարյանի համակրանքից զրկվելուն:
ՌՈԶԱԼԻԱ. Մայրիկ, զսպի՛ր նրան: Նա ինձ վիրավորում է: (Սուրենին): Սուտ է, նա ինքն է զրկվել իմ համակրանքից:
ՍՈԻՐԵն. Այո, այն օրից, երբ զգացել ես, որ դու չես նրա հավանելին: Իսկ առա՞ջ, երբ ուսանող է՞ր: Քիչ էր մնում նրա անունով մոմ վառեիր: Այս այնքան ճիշտ է, որքան այն, որ այս րոպեիս իմ գրպաններում մեծ օդափոխություն կա: (Դադար) Որտե՞ղ է Հայրիկը:
ԲԱԳՐԱՏ. Քո բանը չէ:
ՍՈԻՐԵն. Հե, թաքցրեք ինձանից, բայց ես ամեն բան գիտեմ. գայլը թակարդ է ընկել, իր թաթերն է կրծոտում:
ԲԱԳՐԱՏ. Կարծեմ, դու սկսում ես չափից անցնել:
ՌՈԶԱԼԻԱ. Նա հարբած է, չարժե հետը խոսել:
ԵՐԱՆՈՒՀԻ. Գժվել է:
ՍՈԻՐԵն. էհ՞, ի՞նչ եք ամեն կողմից ապշած մտիկ անում: Ամբողջ քաղաքն է խոսում: Պետք է բամբասանքներին վերջ տալ: Երկուսից մեկ — կամ Օթարյանը ճշմարիտն է ասում, կամ զրպարտում է: Եթե զրպարտում է, պետք է պատժել: (Բագրատին) Աա՞, վախենո՞ւմ ես, դողո՞ւմ ես, դատարանո՞վ ես սպառնում:
ԲԱԳՐԱՏ. (վիրավորված և վրդովված) Վախկոտը նա է, որ մի կնոջ պատճառով ապտակ է ստանում և կուլ տալիս:
ՍՈՒՐԵՆ. Ձայնդ կտրիր, շուն: (Հարձակվում է վրեն):
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. (Ընկնում է որդիների մեջ): Աման, տեր աստված:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Աստված իմ, և սա ընտանիք է...
ԱՆԴՐԵԱՍ. (Երևում է իր սենյակի դռների մեջ` առանց պիջակի, ժիլետով): Այդ ի՞նչ աղմուկ է: (Նկատելով Սուրենին): Աա, այդ դո՞ւ ես, անառակ զավակ: Ես քեզ կխեղդեմ շան պես: (Հարձակվում է վրեն):
ՍԱՂԱԹԵԼ. (Որ դուրս է վազել Անդրեասի ձայնին սեղանատնից, անձեռոցիկը կրծքին փաթաթած): Հանգստացի՛ր, Անդրեաս... (Բռնում է նրա թևից, հետ է քաշում):
ԱՆԴՐԵԱՍ. Կորիր... ես քեզ ասել եմ, որ աչքիս չերևաս...
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Բռնելով Սուրենի թևից) Ամոթ է, խելքի եկ: (Տանում է նրան ձախ կողմի դռներով և իսկույն մենակ վերադառնում):
ԱՆԴՐԵԱՍ. Ահա իմ կյանքը, պառկեցի մի քիչ հանգստանալու, չթողին: (Թույլ է տալիս, որ Սաղաթելն իրան տանի իր սենյակը): Անիծվիք դուք...
ՌՈԶԱԼԻԱ. (Մարգարիտին) Օձ, այդ դու ես նրան սովորեցրել:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ամաչիր ասածիցդ, Ռոզալիա:
ԵՐԱՆՈԻՀԻ, Հիմա էլ դուք: Այս ի՞նչ տուն է, տեր աստված:
ՌՈԶԱԼԻԱ. Սպասիր, մի օր ես քեզ հետ հաշվի կնստեմ: (Ուզում է գնալ իր սենյակը, բայց Օթարյանին տեսնելով, կանգ է առնում):
ՏԵՍԻԼ 11
ԵՐԱՆՈԻՀԻ, ՄԱՐԳԱՐԻՏ, ՕԹԱՐՅԱՆ և ՌՈԶԱԼԻԱ
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Ներս է մտնում նախասենյակի դռներից ուրախ դեմքով): Բարով ձեզ, մայրիկ: (Ձեռը համբարում է) Օրիորդ Ռոզալիա, բարով: (Ուգում է ձեռք տալ):
ՌՈԶԱԼԻԱ. (Արհամարհանքով, բայց վրդովված): Մենք ծանոթ չենք, պարոն:
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Ցնցվելով) Օրիորդ, այդ ի՞նչ է նշանակում:
ՌՈԶԱԼԻԱ. (Կծու ծիծաղով): Սիրահարներ: (Անցնում է իր սենյակը):
ՏԵՍԻԼ 12
ՆՈԻՅՆՔ, առանց ՌՈԶԱԼԻԱՅԻ
ՕԹԱՐՅԱՆ, (Ապշած նայելով Ռոզալիայի հետևից, մոտենում է և մեքենաբար սեղմում Մարգարիտի ձեռը): Չեմ իմանում ինչո՞վ եմ ես արժանացել նրա ատելությանը:
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. (Որ նստել է աջ կողմի բազկաթոռներից մեկի վրա): Ոչինչ, որդի, մի՛ նեղանար: Այստեղ մի փոքրիկ ընտանեկան խռովություն պատահեց: Ռոզալիան վշտացած է:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Եթե ես որևէ բանով մեղավոր եմ նրա առջև, պատրաստ եմ ներումն խնդրել:
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. էհ, ուշադրություն մի՛ դարձրու, երեխա է, չի հասկանում: Նստի՛ր, ինչպե՞ս է մայրդ:
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Զսպելով իրեն) Շնորհակալ եմ, մայրիկ, դուք շատ բարի եք դեպի մեզ:
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. Ես քեզ սիրում եմ հարազատ որդուս պես: Ուրախ եմ, որ մեծացել ես և օրինավոր մարդ դարձել: Լսել եմ, որ քո և իմ մարդու մեջ ինչ-որ վեճ է բացվել: Այդ ինձ շատ է ցավեցնում, որդի, շա՜տ...
ՕԹԱՐՅԱՆ. Մայրիկ, ինչ էլ որ պատահի, իմ սերն ու հարգանքը դեպի ձեզ չի պակսիլ: Դուք բարձր եք բոլոր վեճերից:
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. էհ, օրհնյալ լինես: Իմ ցանկությունն էլ այն է, որ բարեկամ մարդիկ հաշտ ապրեն, փողի համար չմոռանան աստծուն:
ԶԱՐՈԻՀԻ. (Գալիս է օրիորդների սենյակից` սեղանատուն անցնելու): Տիրուհի, օրիորդը ձեզ խնդրում է: (Անցնում է սեղանատուն և իսկույն բեմով վերադառնում է օրիորդների սենյակը` ձեռքին մի գրաֆին ջուր և դատարկ բաժակ):
ԵՐԱՆՈԻՀԻ. էհ, էլի երևի հիստերիկան սկսվեց: (Շտապով դնում է օրիորդների սենյակը):
ՏԵՍԻԼ 13
ՄԱՐԳԱՐԻՏ և ՕԹԱՐՅԱՆ
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Անհամբեր մոտենալով Մարգարտին) Ի՛՞նչ է պատահել այստեղ,
ասա:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Սովորական խռովություն: Սուրենն ընդհարվեց Ռոզալիայի և Բագրատի հետ ու միմյանց վիրավորեցին:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Բայց ե՞ս ինչով եմ մեղավոր, որ քույրդ ինձ անպատվեց:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ներողամիտ եղիր, Ռոզալիան չգիտե իրան զսպել: Ես համոզված եմ, որ հետո ինքը կզղջա: (Զարուհուն, որ այդ միջոցին, օրիորդների սենյակից դուրս գալով, դրաֆինն ու բաժակը ձեռքին անցնում է սեղանատուն): Ինչպե՞ս է:
ԶԱՐՈԻՀԻ. Ոչինչ, մի քիչ լաց եղավ, հանդարտվեց (Գնում է սեղանատուն):
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Թողնենք այդ: Ավելի կարևոր գործ կա: Հայրս ուղարկել է քեզ կանչելո՞ւ:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Այո: Ո՞ւր է նա:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Իր սենյակումն է. հանգստանում է: Նստի՛ր: Եթե կամենաս, իսկապես ինձ ես հարկավոր: Նստի՛ր: (Նստում է աջ կողմի բաղկաթոոի վրա): Դու ինձ երկու կրակի մեջ ես գցել: Ես հավատում եմ քեզ, բայց ուզում եմ հորս էլ հավատալ: Դուրս բեր ինձ այս անտանելի դրությունից: Երկուսից մեկը — կամ դու մոլորված ես, կամ հայրս իսկապես մի հանցավոր է:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Լսի՛ր, Մարգարիտ: Ես քանիցս քեզ ասել եմ, որ այդ դատն ինձ համար բարոյական մեծ նշանակություն ունի: Հավատա, փողն արժեք չունի իմ աչքում:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ախ, մի՞թե ես քեզ նոր եմ ճանաչում: Բայց, հասկացի՛ր, քո և իմ հոր փոխադարձ թշնամությունը կարող է ինձ կործանել, ահա ինչիցն եմ վախենում:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Սիրելի, անգին Մարգարիտ, մի՛ պղտորիր հոգիդ մռայլ մտքերով: Ես գիտեմ, որ դու պաշտում ես հորդ, բայց ես այնքան նրա դեմ չեմ զինված, որքան եղբորդ դեմ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Բագրատը բարեսիրտ չէ, ես գիտեմ այդ:
ՕԹԱՐՅԱՆ. նա ինձ արհամարհել է ընկերական շրջաններում: Նա ինձ ստորացրել է տեղի և անտեղի: Նա ինձ քանի-քանի անգամ անվանել է ձրիակեր: Ես ուզում եմ աղատվել մուրացկանի վիրավորական գրությունից: Ուզում եմ արժանանալ քո սիրո՛ւն: Մի՞թե չես հասկանում իմ պահանջի իսկական նպատակը,
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Հասկանում եմ, շատ լավ եմ հասկանում: Բայց ե՞ս ինչ անեմ, ես: Դու գիտես, որ ես քեզ սիրում եմ անսահման, բայց չէ՞ որ սիրում եմ և հորս: Այսօր նա ինձ այնպիսի խոսքեր ասաց, որ ամոթից պատրաստ էի գետինը մտնել: Ջեմ կարծում, որ նա այդ խոսքերն ասեր, եթե իսկապես իրան մեղավոր զգար: Նա փաստեր է պահանջում և կամենում է, որ ես ստուգեմ այդ փաստերը:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Եվ դու ուզում ես ստուգե՞լ: Հասկանում եմ: Քո մեջ կռվում են երկու հավասար զգացումներ — հավատը դեպի հայրդ և հավատը դեպի ինձ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ահա հենց այդ է ճիշտը, ի՜նչ լավ զգացել ես իմ դրությունը:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Շատ լավ, ես քեզ դուրս կբերեմ այդ երկդիմի դրությունից:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Այո, այո, դուրս բեր:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Կներկայացնեմ քեզ իմ բոլոր ապացույցները:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ես հենց այդ մասին էի ուզում քեզ խնդրել:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Թող այդպես լինի: Ինձ համար քեզանից ավելի մեծ դատավոր չի կարող լինել: Բավական է, որ դու, միայն դու, ասես եղբորդ, թե ես ձրիակեր չեմ եղել, և ես պատրաստ եմ հրաժարվել իմ ժառանգությունից: Ես կարող էի դատարանի դիմել, բայց այդ չեմ անում միայն քո պատճառով: Ուրեմն դու եղիր մեր դատավորը:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ, Շնորհակալ եմ, անչափ շնորհակալ: Եվ հավատա, որ ես կլինեմ արդար դատավոր:
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Թեթև ցնցումով): Ահ, հենց այդ է, որ ինձ սարսափեցնում է:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ինչո՞ւ...
ՕԹԱՐՅԱՆ. Մարգարիտ, տո՛ւր ինձ խոսք, որ երբ ճշմարտությունը կպարզվի քեզ համար — չես ընկճվիլ նրա դառնությունից:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Մի՛ առաջարկիր ինձ ոչ մի պայման: Դու ինքդ ես ինձ սովորեցրել ճշմարտությունը ամեն բանից գերադասել: Բե՛ր այդ թղթերը, ես ուզում եմ վերջին կասկածը հեռացնել իմ սրտից: Եվ չեմ թաքցնում, որ ում կողմ ևս լինի արդարությունը — ինձ է կործանելու, որովհետև անդունդը ուր որ բացվի — իմ և հորս մեջ, թե՛ իմ և քո մեջ — ես եմ գլորվելու այնտեղ: Բե՛ր այդ թղթերը. ես պահանջում եմ սիրող կնոջ իրավունքով:
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Մինչ Մարգարիտն արտասանում է իր խոսքերը, Օթարյանը տանջվում է և կռվում իր հետ: Երբ Մարգարիտը վերջացնում է, լռություն): Շատ լավ, ես կբերեմ: (Վեր է կենում):
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Հենց այսօր:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Մի քանի րոպեից հետո ես այստեղ կլինեմ: (Գնում է նախասենյակի դռներով):
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Ուղեկցում է նրան մինչև դռները, ապա գալիս է բեմի կենտրոնը):
ՏԵՍԻԼ 14
ՄԱՐԳԱՐԻՏ և ՍՈՒՐԵՆ
ՍՈՒՐԵՆ. (Ներս է մտնում ձախ դռներից): Չկարողացա քնել: Հանգիստ չեմ: Մարդու հոգեկան տրամադրությունը զարմանալի կապ ունի գրպանի դրության հետ: Երբ այս անիծվածը դատարկ է, ինչ ուզում եք արեք` քնել չեմ կարողանում: Այո, սիրելի, Մարգարիտ, այս մի նոր հոգեբանական գյուտ է: Հետևաբար, չե՞ս կարող, արդյոք, ինձ հաշտեցնել նրա բթամիտ Մորփեոսի հետ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ես փող չունիմ:
ՍՈՒՐԵՆ. Դու կարծեմ, հայրիկից ամսական 300 ռուբլի ես ստանում:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ես վաղուց եմ դադարել հայրիկից փող վերցնել:
ՍՈՒՐԵՆ. Ահա թե ինչ: Ատո՞ւմ ես փողը, փիլիսոփա ես:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ինչի՛ս է հարկավոր փողը, երբ տանն ամեն բան պատրաստ կա:
ՍՈՒՐԵՆ. Այդ էլ ճիշտ է: Բայց ինձ հարկավոր է, ախ, շատ հարկավոր: Առանց փողի ես համարյա առանց ոտների եմ: Ես էլ եմ ատում փողը և միշտ աշխատում եմ նրանից բաժանվել: Երբ գրպանս մի քանի գրոշներ են մտնում, մեկ էլ տեսար մոծակների պես կծոտեցին ինձ: էհ, ես էլ շտապում եմ նրանց բաց թողնել: Բայց, այնուամենայնիվ, առանց փողի տխուր է: Ախ, Մարգարիտ, կյանքը շատ տխմար բան է: (Քիչ լռում է). Տխուր է, շատ տխուր: Ես ուղղակի ձանձրացել եմ կյանքից:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Շրջվելով, թախծալի հանդիմանությամբ) Քսանուերեք տարեկան հասակում:
ՍՈՒՐԵՆ. Քի՞չ է: Մեր ժամանակում մարդիկ շատ են տեսնում. շատ են զգում և շուտ ձանձրանում: Ազնիվ խոսք, հիմա ես երբեմն ինքս ինձանից վախենում եմ: (Հանում է գրպանից ռևոլվերը): Այ, տե՛ս, մի հարված, և Ռուբիկոնն անցա:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Թո՛ղ, հիմարություններ մի արա, կարող է տրաքվել:
ՍՈՒՐԵՆ. Ոչ, այս հեշտ տրաքողներից չէ: (Ցույց է տալիս): Այ, այսպես է տրաքում, պետք է այս հետ քաշել, մատով սեղմել, և պատրաստ է:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Տո՛ւր ինձ: Մի՛ պահիր մոտդ, վտանգավոր է:
ՍՈՒՐԵՆ. Ես հենց ինքս ուզում էի դեն գցել: (Տալիս է) Վերցրու, հրաժարիմք ի սատանայե: (Լռություն): Ուրեմն չունի՞ս:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Չունիմ: (Ռևոլվերը նայում է քիչ և դնում սեղանի վրա):
ՍՈՒՐԵՆ. (Լռություն) Եվ ոչ գոնե հիսուն ռուբլի՞:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Գլխով բացասական նշան է անում):
ՍՈՒՐԵՆ. Ցավալի է, շատ ցավալի: Կնշանակի` այսօր Առլովային չպիտի տեսնեմ: Այդ անկարելի է, ամոթ է, կասի` հայի տղան ծախսից փախավ և էլի կմոտենա Աբուլովին: (Նստում է ձախ կողմի բազկաթոռներից մեկի վրա, մտածում: Լռություն, հանկարծ ձեռը զարկում է ճակատին): Է՜վրիկա, Էդիսոն եմ, Էդիսոն: Ո՞րտեղ է Ռոզալիան:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Իր սենյակում:
ՍՈՒՐԵՆ. Նա փող կունենա (Դիմում է դեպի խորքի ձախ դռները) :
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Այդքան վիրավորելուց հետո ուզում ես դիմել նրա՞ն:
ՍՈՒՐԵՆ. (Կանգ է առնում): Աա, այդ դատարկ բան է: Նա գիտե որ իմ սիրտը բարի է, լեզուս է միայն չար: Կհաշտվենք, դժվար չէ: Մի քիչ կշոյեմ, կգովեմ գեղեցկությունը իսկույն կկակղի:
Мрачна душа моя.
рвется она вдаль...
(Երգելով անցնում է օրիորդների սենյակը)
ՏԵՍԻԼ 15
ՄԱՐԳԱՐԻՏ և ՕԹԱՐՅԱՆ, հետո ԱՆԴՐԵԱՍ
ՕԹԱՐՅԱՆ. (Ներս է մտնում նախասենյակից, այս անգամ վերարկուով) Ահա, սիրելիս, բոլորը: (Տալիս է մի ծրար): Այստեղ է իմ պատիվը, ինքնասիրությունը և ամբողջ կարողությունը:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Շնորհակալ եմ, դու մեծ հավատ ես ընծայում ինձ:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Այդ տեսակ հավատը քո գործնական եղբայրն անշուշտ կհամարի հիմարություն: Սակայն այդ ինձ համար նշանակություն չունի: Ես սիրում եմ քեզ, ուրեմն և պետք է հավատամ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Որքա՜ն բարի ես դու և վեհանձն, Արտաշես:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Միայն քո սիրո համար: (Համբուրում է):
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Վաղը կամ մյուս օրը դու բոլորը հետ կստանաս, թող իմ խոսքը քեզ համար գրավական լինի:
ՕԹԱՐՅԱՆ. Բավական է այդքանը: Ցտեսություն:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ցտեսություն: (Ուղեկցում է նրան մինչև նախասենյակի դռները):
ԱՆԴՐԵԱՍ. (Երևում է իր սենյակի դռների մեջ):
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Վերադառնում է բեմի կենտրոնը և ուզում է գնալ իր սենյակը):
ԱՆԴՐԵԱՍ. (Իբր թե Օթարյանին չի նկատել) Այն ո՞վ էր:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ահա հայրիկ, ամեն ինչ այստեղ է: Այժմ ես կիմանամ ով է ձեզնից արդարը և մեղավորը:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Ապրի՛ս զավակս: Քննիր և տես: (Համբուրում է ճակատը):
(Գնում են յուրաքանչյուրը իր սենյակը):
Վարագույր
ԱՐԱՐՎԱԾ ԵՐՐՈՐԴ
Նույն տեսարանը: Երեկո է: Վարագույրը բարձրանալիս բեմում տիրում է կիսախավար: Բոլոր դռները ծածկված են, միայն նախասենյակի դռների մի թևը բաց է: Այնտեղ լուսո մի շերտ, թեք գծով անցնելով բեմով, ընկել է դաշնամուրի վրա, որի քով Մարգարիտը նստած նվագում է ինչ-որ թախծալի եղանակ: Նրա ամբողջ մարմինը մթնումն է, միայն գլուխն է երևում լուսո շերտի մեջ: Միառժամանակ բեմի վրա, բացի Մարգարիտից, ոչ ոք չկա: Հեռու լսվում է զանգակի հնչյան: Սեղանատան դռներից դուրս է գալիս Զարուհին և անցնում է օրիորդների սենյակները:
ՏԵՍԻԼ 1
ՄԱՐԳԱՐԻՏ և ԲԱԳՐԱՏ
ԲԱԳՐԱՏ. (Դուրս է գալիս ձախ կողմի դռներից ֆրակով և կրծքին տեխնոլոգիական ճեմարանի նշան, փողկապը կապելով): Միշտ միևնույն տխուր եղանակը օրվա միևնույն միջոցին:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Նվագելով) Ասում են, ժամերն իրանց տրամադրությունն ունին: Երեկոներն ես տխրում եմ ու հուզվում և միշտ այս եղանակը հիշում:
ԲԱԳՐԱՏ. Եվ նվագում ես պոետիկական մթության մեջ, որպես իդեալական սիրահար: Բայց ինձ ներիր, ես ատում եմ խավարը, (Շուռ է տալիս սեղանատան դռների մոտ էլեկտրական թելի կոճակը):
Առաստաղից քաշ արած ջահը տարածում է պայծառ լույս:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Բավական է: (Դադարում է նվագել և դաշնամուրի կափարիչը ցած գցում: Նկատում է Բագրատի պատրաստությանը): Այդ ո՞ւր ես պատրաստվում:
ԲԱԳՐԱՏ. (Կանգնելով հայելա առջև, որ փողկապն ուղղի): Տեխնոլոգների երեկույթ: Գնա, հագնվիր, քեզ էլ տանեմ: Ռոզալիան պատրաստվում է: Դու այնտեղ կտեսնես տեղական ինտելիգենցիայի ընտիր մասը:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ինչո՛՞ւ ընտիր:
ԲԱԳՐԱՏ. Երեկույթում միայն ինժեներներն են լինելու: Դու այնտեղ չես տեսնիլ ոչ պորտֆելի և ոչ ռուբլու հերոսներին, այսինքն` ոչ իրավաբաններին և ոչ բժիշկներին:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ինչպես երևում է, շատ մեծ կարծիք ունիս քո մասնագիտության մասին:
ԲԱԳՐԱՏ. Եռանդի, խելքի և ժամանակիս իսկական ներկայացուցիչներն ինժեներներն են: Կգա՞ս, թե չէ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ես տրամադրություն չունիմ երեկույթ գնալու:
ԲԱԳՐԱՏ. Չսիրեցի սկզբից ևեթ այդ խոսքը — տրամադրություն: Մարդուս իրանիցն է կախված այսպես կամ այնպես տրամադրել իրան: Ահ, այս անիծվածը չի կապվում:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Մոտենամ է, օգնում փողկապը կապելա) Քեզ համար հեշտ է այդ ասել: Դու հաշտվում ես կյանքի բոլոր հանգամանքների հետ:
ԲԱԳՐԱՏ. Եթե, իհարկե, հանգամանքներն արժանի չեն դիմադրության: Հակառակ դեպքում գիտեմ առողջ դատողությամբ կռվել նրանց դեմ: (Մարգարիտն ուղղել է Բագրատի փողկապը): Շնորհակալ եմ: (Նայելով եղունգներին): Գիտես, սիրելիս, մեր ժամանակի միակ գերիշխանը բանականությունն է: Այս տեսակետից ես չեմ կարող արդարացնել վերջին ժամանակվա քո տխրությունը, որ արդեն սկսել է բողոքի ձև ստանալ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Կկամենայի ես էլ ուրախ լինել քրոջս պես, թռչկոտել, ինչպես անհոգ թռչուն: Կկամենայի ոչնչի մասին չմտածել, բացի իմ անձնական զվարճություններից: Բայց, ի՜նչ արած, չեմ կարող: (Հառաչելով, արմունկները հենում է դաշնամուրին):
ԲԱԳՐԱՏ. (Հեգնաբար): Սիրահարվա՜ծ ես, տանջվում ես մի անզուգական երիտասարդի, մի աննման իդեալիստի համար: (Լուրջ): Բավակա՜ն է, Մարգարիտ: Ես չունիմ իրավունք քեզ հանդիմանելու, բայց այլևս լռել չեմ կարող: Բավակա՜ն է: Թող երեխայությունդ: Դու չափահաս օրիորդ ես, պետք է հասկանաս, որ չունիս իրավունք սիրելու քո հարազատ ծնողի զրպարտչին:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Գլուխը բարձրացնելով) Իսկ եթե նա զրպարտիչ չէ, այն ժամանա՞կ:
ԲԱԳՐԱՏ. Դու համոզվա՞ծ ես:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Դրականապես և եռանդով) Ավելի քան համոզված եմ:
ԲԱԳՐԱՏ. Քույր, ինձ թվում է, որ քո ուղեղը սկսում է խանգարվել: Տխմար սիրո զգացումը հարբեցրել է քեզ: Եթե այդպես շարունակես, ես քեզ էլ կատեմ, ինչպես ատում եմ նրան:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ինձ համար այսուհետև միևնույնն է: Ես ունիմ իմ ձեռքում փաստեր, որոնք քարերին անգամ կարող են համոզել, թե մեր հայրը կողոպտել է մի որբ ընտանիք, և կողոպտել է ամենայն անգթությամբ:
ԲԱԳՐԱՏ. Շփոթված և միևնույն ժամանակ վրդովված: Մարգարի՜տ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Հայրիկի ցանկությամբ ես Օթարյանից պահանջեցի նրա դոկումենտները: Նա տվեց, Բագրատ, բոլորը, ինչ որ ասում է նա, զուտ ճշմարտություն է: Ահ, այս միտքը կարող է ինձ խելքից հանել: (Ընկճված անցուդարձ է անում: Լռություն):
ԲԱԳՐԱՏ. (Շփոթված, չգիտե ինչ անե): Դու ինձ բոլորովին շփոթեցրիր: Որտե՞ղ են այժմ այդ գրավոր ապացույցները:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Այնտեղ, իմ սենյակ ում, գրասեղանիս մեջ:
ԲԱԳՐԱՏ. Խոսե՞լ ես հայրիկի հետ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Այո:
ԲԱԳՐԱՏ. Ի՞նչ է ասում նա այդ փաստաթղթերի դեմ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ, Ի՜նչ կարող է ասել մի հանցավոր, որին ներկայացնում են իր հանցանքի լուսանկարը: Նա շփոթվեց, կարմրեց, կապվեց, բայց հերքել, իհարկե, չկարողացավ: Գնա պարահանդես, առավոտը, եթե կամենաս, կարող ես բոլորը կարդալ:
ԲԱԳՐԱՏ. Աա, ի՜նչ պարահանդես: Ես ամեն ինչ մոռացա: Ուրեմն ճի՞շտ է, որ մեզ սպառնում է սնանկություն:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ախ, քեզ սնանկությունն է անհանգստացնում, իսկ ինձ տանջում է անպատվությունը: Այժմ ամեն ինչ կախված է Օթարյանի կամքից:
ԲԱԳՐԱՏ. Նա կկամենա թե՛ անպատվել և թե՛ սնանկացնել մեզ: Նա սոսկալի ոխ ունի իմ դեմ: Ցույց տուր ինձ: Ես ուզում եմ իմ աչքով տեսնել այդ թղթերը և անձամբ հավաստիանալ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Խորհրդավոր և եոանդով): Բայց զգո՜ւյշ, նրանց ապահովությունը պատվովս եմ երաշխավորել:
ԲԱԳՐԱՏ. (Վիրավորված): Ես ավազակ չեմ, Մարգարիտ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Գնանք: Տես և համոզվիր, թե ումի փողերով ես ուզում մեծ-մեծ ձեռնարկությունները սկսել:
Գնում են խորքի ձախ դռներով, այն է` օրիորդների սենյակները:
ՏԵՍԻԼ 2
ԱՆԴՐԵԱՍ և ՍԱՂԱԹեԼ
Գալիս են նախասենյակից
ԱՆԴՐԵԱՍ. Նա աղջիկ չէ ինձ համար, դատավոր է: Ամբողջ գիշեր աչքերս չեմ փակել, ամբողջ օրը տանջվել եմ: Ես կարծում էի, որ այդ թղթերը կորած են: էհ, ասում էի, կնիկ է, խելքը բան չի կտրիլ: Քի՞չ է պատահել, որ կանայք իրանց մարդուց մնացած հարկավոր թղթերն այրել են: Բայց այդ մեկը հիմարներից չի եղել. պահել է, որ այսօր որդին գլխիս փորձանք բերի: Նա չի խնդրում, Սաղաթել, այլ, հոգեհանի պես պահանջում է, որ վիզս ծռեմ այդ լակոտի առջև, մեղա գամ և տամ նրան կարողությանս կեսը:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Դու ինքդ աչքովդ տեսա՞ր այդ թղթերը:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Տեսա, բաս չէ՞: Նա ցույց տվեց մոր մոտ: Կանգնեց հեռվում, մեկ-մեկ կարդաց, հիշեցրեց բոլորը և հետո իսկույն փակեց իր գրասեղանի մեջ:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Իհարկե, մայրն էլ պակասը լրացրեց, պատմելով աղջկան իր գիտեցածը:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Օ՜օ, քույրդ աստծու պատիժն է իմ գլխին: Ինձ պաշտպանելու տեղ, ավելի խայտառակեց աղջկա մոտ: Ես կատաղեցի, հարձակվեցի վրեն, որ տեղնուտեղը խեղդեմ նրան: Բարեբախտաբար, Մարգարիտը ժամանակին մեջ ընկավ, չթողեց: Նա փաթաթվեց մոր վզին: Պետք է տեսնեիր, ինչպես էր լաց լինում: Դիակիս վրա էլ նա այնքան արտասուք չի թափիլ: Եվ հետո, երբ ուշքի եկավ, ի՜նչ խոսքեր, տե՜ր աստված, ի՜նչ լեզու: Հայրիկ, ասում է, մոլորվել կարելի է, բայց պետք է զղջալ, չզղջալն ավելի մեծ անազնվություն է: Ումի՞ց է սովորել այդ բաները:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Ումի՞ց: Իհարկե, հենց այդ լակոտից: Դեռ աստված գիտե էլի ինչեր սովորեցրած կլինի:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Փորձեցի ինձ արդարացնել: Ասացի, ընկերս մեռնելիս տափերը գին չունեին, եկամուտ չէին բերում, ի՞նչ կարող էի տալ որբերին: Ասացի, հետո են թանկացել, իհարկե, իմ բախտից, որովհետև եթե մեռելը բախտ ունենար — չէր մեռնիլ: Բայց ես խոմ իմ ընկերոջ որբերին չեմ մոռացել: Ես օգնել եմ, հիմա էլ ուզում եմ օգնել, միշտ կօգնեմ, ձեռք վերցրու: Ոչ, ասում է, դու պարտավոր ես տալ նրանց բոլորը, ինչ որ հասնում է օրենքով: Լսո՞ւմ ես, Սաղաթել, բոլորը տար: Կարծում է այդ կարելի բան է, կարծում է, որ դա փող չէ, թեկուզ գողացած փող: Բայց փողը դեռ մի կողմ: Իսկ պատի՞վս: Ի՞նչ կմտածեն մարդիկ: (Անցուդարձ է անում):
ՍԱՂԱԹԵԼ. Ինչ պիտի մտածեն: Կասեն, որ Էլիզբարովը գող էր և այժմ, դատաստանից վախենալով, գողացածը հետ է տալիս: Արի ու այն ժամանակ երևացիր հասարակության մեջ: Աչքերդ թքով կհանեն: Իսկ ե՞ս... ես քեզ կհամարեմ հիմարի մեկը...
ԱՆԴՐԵԱՍ. Մնում էր մի բան, այն էլ վարձեցի: Ասացի, աղջի, սիրում ես այդ երիտասարդին, նա էլ քեզ է սիրում: Էլ դրանից չավ բան: Ես ձեզ պսակեմ: Լավ օժիտ կտամ, տուն ու տեղ կսարքեմ: Տո՛ւր ինձ թղթերը:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Հըը՞, դրա՞ն ինչ ասաց:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Ոչ, հայրիկ, ասում է, ես քեզանից փողի օժիտ չեմ ուզում, այլ պատվի օժիտ: Քանի որ դու ընկերոջդ գերեզմանի առջև մեղավոր ես, ես չեմ կարող նրա որդու հետ բախտավորվել: Նա ամեն րոպե իրավունք կունենա երեսիս ասելու. «Հայրդ կողոպտել է հորս»: Այդ նախատինքն ես տանել չեմ կարող իմ ամուսնուց:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Լեզվին նայիր, լեզվին: Փիլիսոփայի պես է խոսում:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Ա՜խ, Մարգարիտն իր պապի ժառանգն է, քո հոր կտորը: Երեկ, երբ նա խոսում էր, ինձ թվում էր, որ նրա հետևում, պատի տակ, կանգնած է տեր-Սիմոնը` Ավետարանի խոսքերը բերանում:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Բայց ախար, հայրս հոգևորական էր, պարտավոր էր ճշմարտություն քարոզել, իսկ մենք աշխարհականներ ենք, մեր բանն ուրիշ է: Ինչո՞ւ չեն հասկանում այդ կանայք:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Հիմա ճանապարհ ցույց տուր ինձ, Սաղաթել: Ի՞նչ անեմ, ինշպե՞ս ազատվեմ այդ լակոտից:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Ինչ պիտի անես: Ինքդ վաղուց ես գտել ճանապարհը: Արա այն, ինչ որ վճռել ես անելու:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Այո, պետք է անպատճառ անել, ուրիշ ելք չկա: Ես հենց դրա համար աշխատեցի, որ այդ թղթերը Մարգարիտի ձեռքն անցնին:
ՍԱՂԱԹԵԼ. Բայց պետք է անել շուտով, հենց այս գիշեր, վաղն ուշ կլինի:
ԱՆԴՐԵԱՍ. Սո՛ւս, ոտների ձայն եմ լսում: Գալիս են: Գնանք իմ սենյակը, այնտեղ կմտածենք ինչպես գլուխ բերենք այդ բանը: (Գնում են աջ կողմի աոաջին դոներով):
ՏԵՍԻԼ 3
ՄԱՐԳԱՐԻՏ, ԲԱԳՐԱՏ և ՈՈԶԱԼԻԱ
Դուրս են գալիս միաժամանակ օրիորդների սենյակից:
ԲԱԳՐԱՏ. (Հուզվում է): Բոլոր կասկածներս փարատվեցին, վտանգն անխուսափելի է:
ՌՌԶԱԼԻԱ. (Հագնվել է պարահանդեսի համար: Ձեռնոցներն է հագնում): Ես էլ ասում եմ քույրս երեկ ինչ թղթեր էր քրքրում և ինձ տեսնելիս թաքցնում: Ինչ ասել կուզիս երևելի սիրահարական նամակներ են — պայմանագրեր, առևտրական թղթեր, ֆի՜: (Մոտենամ է հայելուն և դիտում իրան):
ԲԱԳՐԱՏ. (Մտազբաղ, ձեռները մեջքին դրած, անցել է բեմի աջ կողմը): Ասա՛, ինձ, Մարգարիտ, կարո՞ղ ես այդ թղթերը մի քանի օր պահել մոտդ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ոչ:
ԲԱԳՐԱՏ. Ինչո՞ւ:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ես խոսք եմ տվել վաղը վերադարձնել նրան:
ԲԱԳՐԱՏ. Ես կարծում եմ, նախքան վերադարձնելը, հարկավոր է մի լավ մտածել:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ի՞նչ ես ուզում ինձանից, պարզ ասա:
ԲԱԳՐԱՏ. (Տատանվելով) Ինձ թվում է, որ խելացի բան չէ մի այսպիսի զենք վերադարձնել մեր հակառակորդին:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. Ի՞նչ. ուրեմն, դու պահանջում ես, որ ես...
ԲԱԳՐԱՏ. (Սառը) Որ դու այդ թղթերը չտաս Օթարյանին:
ՄԱՐԳԱՐԻՏ. (Վրդովվելով) Ուրեմն դո՞ւ... Ամաչիր կրծքիգ նշանից, Բագրատ:
Следующая страница |