Թումանյան Հովհաննես՝ Թարգմանություններ և փոխադրություններ | |
— Հա՛, մայրի՛կ, ինչպես ասում ես՝ էնպես կանեմ, — խոսք է տալիս Կարմրիկն ու գնում:
Տատն ապրելիս է լինում գյուղից մի կես ժամ հեռու, անտառի մեջ: Կարմրիկը հենց անտառն է մտնում թե չէ, դեմը դուրս է գալիս մի գել: Բայց Կարմրիկը չի իմանում, թե գելն ինչ սարսափելի գազան է, ու իսկի չի էլ վախենում:
— Բարո՛վ, Կարմրի՛կ, — ասում է գելը:
— Բարով, գել-ախպեր:
— Էսպես վաղ-վաղ ո՞ւր ես գնում, Կարմրի՜կ:
— Գնում եմ տատիս մոտ:
— Էդ ի՞նչ ես տանում գոգնոցումդ:
— Գաթա ու գինի եմ տանում: Մենք երեկ գաթա թխեցինք` տատիկս հիվանդացել է, թուլացել է, տանում եմ, որ գաթեն ուտի, գինին էլ խմի` ուժի գա:
— Քու տատը ո՞րտեղ է ապրում:
— Անտառում, մի քառորդ ժամի ճամփա էլ կա մինչև էնտեղ: Էնտեղ երեք կաղնի ծառ կա, էն ծառերի տակին է նրա տունը, ա՛յ էն, որ չորս կողմն էլ տկողնի ցանկապատ ունի. հիմի կարելի է հիշես:
Կարմրիկն էսպես խոսում է, իսկ գելն իրան-իրան միտք է անում.
— Էս փոքրիկ, քնքուշ աղջիկը ի՞նչ անուշ պատառ է... սա ավելի համով կլինի, քան թե պառավը: Ապա, քեզ տեսնեմ, մեր տղա, բանն էնպես խելքով բռնի, որ ջուխտն էլ ճանկդ գցես:
Մի քիչ Կարմրիկի հետ գնում է ու ասում.
— Մի դեսը մտիկ արա է՜, Կարմրի՜կ, տե՛ս ի՜նչ հիանալի ծաղիկներ են փռված մեր չորս կողմը: Մի չես կանգնում ու չես հիանում սրանցով: Մի լսի՜ր, տես թռչուններն ի՛նչ ուրախ երգում են: Հենց ուղիղ քշած, սուսուփուս գնում ես, կարծես թե ուսումնարան ես գնում: Մի տես, ի՜նչ ուրախություն է անտառում...
Էստեղ գլուխը վեր է քաշում Կարմրիկը, չորս կողմն աչք ածում, տեսնում է ծառերի տերևների արանքից էստեղ-էնտեղ ներս են թափանցում ու խաղում են արևի շողքերը, իսկ կանաչ խոտի մեջ ցրիվ բարձրանում են գույնզգույն անհամար ծաղիկները: Մտքումն ասում է`
— Տատի համար որ մի փունջ ծաղիկ էլ տանեմ, հո շատ կուրախանա: Դեռ ժամանակ էլ կա, կհասնեմ...
Ասում է, ճամփից դուրս է գալիս անտառն ընկնում ու սկսում ծաղիկ քաղել: Մինը պոկում է, տեսնում է նրա կողքին ավելի գեղեցիկն է ծաղկում, հիմի էլ էն կողմն է վազում. էսպիսով էլ ավելի ու ավելի հեռու, անտառի խորքն է մտնում:
Իսկ էս ժամանակ գելը կարճ ճամփով տատի տունն է հասնում ու դուռը ծեծում:
— Էդ ո՞վ է:
— Կարմրիկն եմ, քեզ համար գինի ու գաթա եմ բերել, դուռը բաց արա:
— Դռան փակիչին հուպ տուր, կբացվի, — ներսից ձեն է տալիս տատը: — Ես թույլ եմ, չեմ կարող վեր կենալ:
Գելը դռան փակին հուպ է տալիս, դուռը ետ է բացվում: Լուռ հարձակվում է անկողնի վրա ու պառավին ողջ-ողջ կուլ տալիս: Հետո նրա շորերը հագնում է, նրա գլխակապիչը կապում, անկողնում պառկում ու վերմակը քաշում վրեն:
Իսկ Կարմրիկն էնտեղ մի ծաղկից մյուս ծաղիկն է վազում, ու երբ որ էնքան շա՛տ-շա՛տ ծաղիկ է քաղում, որ տեսնում է էլ չի կարող տանի, նոր տատը միտն է ընկնում, դարձյալ ընկնում է ճամփեն, վազում դեպի տատի տունը:
Որ հասնում է տատի տունը` զարմանում է, թե դուռն ինչու է կրնկի վրա բաց:
Ներս է մտնում, սիրտը մի վախ է ընկնում: Ասում է` «Տեր աստված, միշտ իմ տատի մոտ էնպես լավ էր, էսօր ինչո՞ւ եմ էսպես վախենում...»: Մտքումն էսպես է ասում ու ձեն է տալիս:
— Բարի լո՜ւս, տա՛տի ջան:
Պատասխան չկա: Մոտենում է տատի անկողնին, վերմակը ետ է քաշում: Տեսնում է տատը պառկած է, բայց չի իմանում ինչու-գլխակապիչը ներքև է քաշել ու էնպես տարօրինակ է նայում, որ...
— Վա՜յ, — ասում է, — տա՜տի, էդ ի՜նչ ահագին ականջներ ունես....
— Էս նրա համար է, որ քեզ լավ լսեմ, բա՛լիկս...
Վա՜յ, տա՜տի, էդ ի՜նչ ահագին աչքեր ունես...
Էս նրա համար է, որ քեզ լավ տեսնեմ, բա՛լիկս...
Վա՜յ, տա՜տի, էդ ի՜նչ ահագին ձեռներ ունես...
Էս նրա համար է, որ քեզ ավելի լավ գրկեմ, բա՛լիկս...
Բայց, տա՛տի, էդ ի՛նչ սարսափելի մեծ բերան ունես...
Իսկ էս նրա համար է, որ քեզ շուտով ուտեմ...
Ասում է գելն և տեղից ներքև թռչում, ձեռաց կուլ է տալիս խեղճ Կարմրիկին:
Սրան էլ կուլ է տալիս, կշտանում է ու նորից անկողնում պառկում, խռմփացնելով քնում: Հենց էս ժամանակ, դու մ՜ի ասիլ, մի որսկան էդ պառավի տան մոտից անց է կենում: Ասում է.
— Էս պառավն ինչո՞ւ է էսպես խռմփացնում, մի տեսնեմ, չլինի թե հետը բան է պատահել...
Ներս է մտնում, մահճակալին մոտենում, տեսնում է պառավի տեղը պառկած գելը:
— Հը՜, վերջապես ճանկս ընկար, անիծվա՜ծ, վաղուց էի քեզ ման գալիս:
Ասում է որսկանն ու մին ուզում է հրացանով զարկի, մին էլ` մտածում է, թե կարելի է պառավին կուլ է տվել ու կարելի է դեռ նրան փրկել: Էլ հրացանով չի զարկում, դանակը առնում է ու սկսում է փորը ճղել: Մի քիչ ճղում է թե չէ` մի կարմիր գլխարկ է երևում, մի քիչ էլ ճղում է — Կարմրիկը կենդանի-կենդանի դուրս է թռչում ու կանչում.
— Վա՜յ, ի՛նչքան վախեցա... ի՞նչ մութ էր գելի փորումը...
Նրա ետևից էլ տատն է դուրս գալիս, նա էլ էր դեռ կենդանի, բայց դժվար էր շունչ քաշում:
Էստեղ Կարմրիկը շտապով մեծ-մեծ քարեր է հավաքում, էն քարերով բերում են գիլի փորը լցնում: Գելը զարթնում է, ուզում է տեղիցը թռչի, դուրս փախչի, բայց քարերից այնքան ծանրացել էր, որ տեղն ու տեղը վեր է ընկնում, գետնովը դիպչում, սատկում:
Ամենքն էլ էնպես ուրախանում են, էնպես ուրախանում են, որ էլ լեզվով ասել չի լինի: Որսկանը գիլի մորթին պոկում է, վեր կալնում գնում, պառավը նստում է, սկսում է Կարմրիկի բերած գաթեն ուտել, գինին խմել ու քիչ-քիչ ուժի գալ, իսկ Կարմրիկը մտածում է.
— Չէ՛, էս մինը բավական էր, էլ երբեք ճամփից դուրս չեմ գալ ու մենակ անտառն ընկնիլ, երբ որ մայրիկը չի թողնում:
Ասում են սրանից ետը` մի անգամ էլ Կարմրիկը երբ որ իր տատի համար թխվածք է եղել տանելիս, մի ուրիշ գել է ուզեցել նրան համոզի, որ ճամփիցը դուրս գա: Բայց Կարմրիկն զգուշացել է ու իր ճամփեն է գնացել: Երբ որ տատի մոտ է հասել` պատմել է, թե հապա` էսպես մի գել պատահեց ինձ ճամփին, բարևեց, բայց էնպես չար աչքով էր նայում, որ թե ճամփի մեջ չլինեինք, հավատա, թե ինձ ուտեր... Տատն ասել է.
— Վա՜յ, Կարմրիկ ջան, կաց դուռը փակենք, որ չլինի թե էդ գելը գա հանկարծ:
Մի քիչ կենում են, տեսնում են գելը դուռը ծեծում է ու ձեն է տալիս.
— Տա՜տի, դուռը բաց արա, ես Կարմրիկն եմ, քեզ համար գաթա եմ բերել...
Տատն ու Կարմրիկը ոչ պատասխան են տալիս, ոչ դուռը բաց են անում: Սրանից ետը գելը մի քանի անգամ էլ տան չորս կողմովը պտույտ է գալիս ու բարձրանում կտուրը: Էնտեղ սպասում է, թե երբ պետք է իրիկունը Կարմրիկը դուրս գա իրենց տունը գնալու, որ բռնի` ուտի: Տատը գլխի է ընկնում նրա մտքինը:
Դռանը, հենց տան պատի տակին մի մեծ կոթ է լինում ջրով.Կարմրիկին ասում է.
— Կարմրի՜կ ջան, էստեղ մսի խաշու կա, վեր կալ էս խաշուն, տար ածա կոթի մեջը:
Կարմրիկը մսի խաշուն տանում է ածում դռան մեծ կոթի մեջը, էնքան, որ կոթը պռնգե-պռունգ լցվում է:
Էս խաշվի հոտը վեր է բարձրանում ընկնում գիլի քիթը: Գելը փնչացնում է, վերևից սկսում է ծիկրակել, թաքուն նայել դեպի ներքև, վիզը ձգո՛ւմ է, ձգո՛ւմ է, էնքան ձգում է, որ էլ չի կարողանում իրան պահի, թրը՛մփ, ընկնում է ուղիղ կոթի մեջը` խեղդվում: Կարմրիկն էլ ուրախ-ուրախ վեր է կենում գնում իրենց տունը. էն է լինում էն, էլ ճամփին ոչ ոք ձեռք չի տալիս նրան:
ՄՈԽՐՈՏԸ
Մի հարուստ մարդու կին հիվանդանում է: Տեսնում է մահը մոտենում է` կանչում է իր մինուճար աղջկանը, ասում է.
— Զավա՛կս, եղի՛ր լավն ու բարի, էն ժամանակ աստված միշտ քեզ կլսի, ես էլ երկնքից մտիկ կանեմ քեզ ու անբաժան քեզ հետ կլինեմ:
Ասում է ու արևը ապրողներին բաշխում, մեռնում: Աղջիկն ամեն օր գնում է մոր գերեզմանի վրա լաց լինում և մնում է միշտ լավն ու բարի:
Ձմեռը գալիս է, ձյունը սիպտակ սավանով ծածկում է մոր գերեզմանը, իսկ գարնան արևը շողալուն պես հերը ետնակին է ուզում, աղջկա համար խորթ մեր է բերում: Խորթ մերն հետը երկու աղջիկ է բերում, դրսից սիրուն ու սիպտակ, ներսից չար սևահոգի: Ու խորթ աղջկա համար սկսվում են սև օրերը:
— Մի՞թե էս կուռկուռն էլ մեզ հետ միասին պետք է տանը պարապ-սարապ նստի: Ով ուզում է հաց ուտի — պետք է աշխատի: — Ասում են խորթ քույրերն ու տանիցը դուրս են անում, քշում խոհանոցը: Լավ շորերն ու կոշիկները հագիցը հանում են, հին գուրչեր ու փետե ոտնամաններ են հագցնում. ծափ են տալիս` վրեն ծիծաղում. — «Մի էս իշխանուհուս մտիկ արեք է՛, տեսեք` ոնց է զուգվել, զարդարվել...»
Խեղճ աղջիկն առավոտից մինչև իրիկուն պետք է խոհանոցում չարչարվեր: Առավոտը ծեգին պետք է վեր կենար ջուր կրեր, կրակ աներ, կարեր, կարկատեր, եփեր, թափեր: Խորթ քույրերն էլ շարունակ նրան վշտացնում էին ու վիրավորում, ծաղրում էին, ընտրած ոսպն ու սիսեռը շաղ էին տալիս, մոխիրն էին ածում, ու նա նորից պետք է նստեր հատիկ-հատիկ հավաքեր:
Իրիկուններն էլ, երբ որ բանը վերջացնում էր, անկողին չուներ, կրակի առաջին` մոխրի վրա էր պառկում: Դրանից էլ միշտ մոխրոտ էր լինում ու դրա համար էլ քույրերը ավել անունը դրին Մոխրոտ:
Մի անգամ էս Մոխրոտի հերը, ուրիշ տեղ գնալիս, խորթ աղջիկներին հարցնում է, թե` ի՞նչ եք ուզում, որ ձեզ համար բերեմ: Մինն ասում է — «Ինձ համար սիրուն շորեր բեր»: Մյուսն էլ, թե — «Ինձ համար մարգարտե մանյակ բեր»:
— Իսկ դու, Մոխրոտ ջան, դո՞ւ ինչ կուզես, որ քեզ համար բերեմ:
Մոխրոտն էլ ասում է. — Հա՜յրիկ, էն ծառի ճյուղը, որ վերադարձիդ կդիպչի քո գլխարկին, էն ճյուղը կտրի ու բեր ինձ համար:
Հերը գնում է խորթ աղջիկների համար լավ շորեր է առնում, մարգարտե մանյակ ու թանկագին քարեր է առնում ու ճամփա ընկնում դեպի տուն: Վերադարձին մի ծմակով անց կենալիս մի ընկուզենու ճյուղ դիպչում է գլխարկին, գլխարկը վեր գցում: Էն ճյուղն էլ կտրում է հետը վերցնում, որ Մոխրոտին տա: Տուն է հասնում, խորթ աղջիկների ուզածն իրենց է տալիս, ընկուզենու ճյուղն էլ տալիս է Մոխրոտին: Մոխրոտը շնորհակալ է լինում հորից, տանում է էն ընկուզենու ճյուղը մոր գերեզմանի վրա տնկում ու լաց լինում: Էնքան լաց է լինում, էնքան լաց է լինում, որ արտասուքով էն տնկած ընկուզենու ճյուղը ջրում է: Ու ընկուզենու ճյուղը դուրս է գալիս, մեծանում, մեծ ծառ է դառնում:
Մոխրոտը օրը երեք անգամ գնում է էն ծառի տակ լաց է լինում ու աղոթք անում: Ամեն անգամ էլ մի ճերմակ թռչուն գալիս է էն ծառին վեր գալիս ու, Մոխրոտն ինչ որ սրտով ուզում է, էն սրտով ուզածը վերևից գցում է ներքև:
Մի անգամ էլ թագավորը մի հանդես է սարքում, որ երեք օր երեք գիշեր պետք է քաշեր: Իր տերության բոլոր գեղեցիկ աղջիկներին հրավիրում, հավաքում է էն հանդեսին, որ իր տղեն նրանց միջիցը իրեն համար հարսնացու ընտրի: Խորթ քույրերը որ իմանում են իրենք էլ են հրավիրված, ուրախանում, աշխարհքով մին են լինում, Մոխրոտին ձեն են տալիս. — «Արի՛, Մոխրո՛տ, արի՛, մեր մազերը սանրի, մեր կոշիկները սրբի, մեր կոճակները մեր գցի, գնում ենք թագավորի պալատը խնջույքի»:
Ինչ որ ասում են, ամեն բան Մոխրոտը կատարում է, բայց սիրտն ուզում է, որ ինքն էլ պար գա, ինքն էլ ուրախանա. խորթ մորը խնդրում է, որ իրեն էլ հետները տանեն պալատը:
— Ը՛հ, հողեմ գլուխդ, — ճչում է խորթ մերը — ակաս-մակաս՝ էդ մոխրոտ տեղովդ հենց դու էիր պակաս թագավորի պալատում: Ոչ հագիդ հագուստ ունես, ոչ ոտիդ ոտնաման, դու էլ ես ուզում պալատումը պար գա՞ս, տո Մոխրոտ:
Դեռ էդպես խնդիրքը մերժում է, վերջն ասում է.
— Դե լավ. մի աման ոսպ եմ ածել մոխիրը, երկու ժամումը թե կջոկես` հետներս քեզ էլ կտանենք, թե չէ հո` չենք տանիլ:
Մոխրոտն էս լսում է թե չէ, ետևի դռնիցը դուրս է թռչում պարտեզը ու կանչում.
«Իմ ընկերնե՛ր, աղունակնե՛ր,
Երկընքի տակ թըռչող հավքեր,
Թըռե՜ք եկե՜ք ամեն կողմից,
Վեր քաղեցեք ոսպը մոխրից.
Լավն` ամանը, վատը` ձեզ կեր
Իմ ընկերնե՛ր, թըռչուն հավքե՛ր»:
Էս ասելն է լինում: Մին էլ էն է տեսնում խոհանոցի լուսամուտից երկու ճերմակ աղավնի ներս ընկան, նրանց ետևից տատրակները, տատրակների ետևից էլ մնացած թռչունները: Ծլվլալով իջնում են ուղիղ մոխրի վրա ու, կը՛տ-կը՛տ, կտուցներով սկսում են ոսպը մոխրից վեր քաղել, վատերն ուտել, լավերն ածել ամանի մեջ: Մի ժամ էլ չի քաշում` բոլոր ոսպը ջոկում, հավաքում են, ետ թռչում գնում: Մոխրոտը ամանն առնում է, ուրախ-ուրախ տանում տալիս խորթ մորը, ասում է` հիմի ինձ էլ հետը կտանի: Խորթ մերն ասում է. — «Չէ՛, չեմ տանիլ, ոչ հագիդ հագուստ ունես, ոչ ոտիդ ոտնաման. ի՞նչպես պետք է պալատումը պար գաս: Դու խաղք ու խայտառակ կլինես, մենք էլ քեզ հետ»:
Մոխրոտը լաց է լինում: Էն ժամանակ խորթ մերն ասում է.
— Դե լավ` երկու աման ոսպը մի ժամում թե մոխրիցը ջոկեցիր, հետներս կտանենք, թե չէ` հո չէ: Մտքումն էլ ասում է` «էս հո իսկի չի կարող անի»:
Երկու աման ոսպն ածում է մոխիրը, իսկ Մոխրոտը ետևի դռնից պարտեզն է վազում.
«Իմ ընկերնե՛ր, աղունակնե՛ր,
Երկընքի տակ թըռչող հավքեր,
Թըռե՜ք եկե՜ք ամեն կողմից,
Վեր քաղեցեք ոսպը մոխրից.
Լավն` ամանը, վատը` ձեզ կեր
Իմ ընկերնե՛ր, թըռչուն հավքե՛ր»:
Կանչում է թե չէ` խոհանոցի լուսամուտից թրթռալով երկու ճերմակ աղավնի են ներս ընկնում, նրանց ետևից տատրակները, տատրակների ետևից էլ մնացած թռչունները: Ծլվլալով իջնում են մոխրի վրա ու, կը՛տ-կը՛տ, կտուցներով սկսում են ոսպը մոխրից վեր քաղել, վատերն ուտել, լավերն ածել ամանի մեջ: Մի ժամ էլ չի քաշում, բոլոր ոսպը ջոկում, հավաքում են, ետ թռչում գնում: Մոխրոտը ամանն առնում է, ուրախ-ուրախ տանում է տալիս խորթ մորը, ասում է` հիմի անպատճառ ինձ էլ կտանի հետը: Խորթ մերն ասում է. — «Ինչ ուզում ես արա, մին է, քեզ հետներս չենք տանելու. ոչ հագիդ հագուստ ունես, ոչ ոտիդ ոտնաման, ի՞նչպես պետք է պալատում պար գաս: Դու խաղք ու խայտառակ կըլնես, մենք էլ քեզ հետ»: Ասում է, երեսը շուռ տալիս, իր երկու գոռոզ աղջիկներին առնում գնում:
Մոխրոտը տանը մնում է մեն-մենակ: Վեր է կենում գնում մոր գերեզմանի վրա, ընկուզենու տակին կանգնում ու կանչում.
Ժաժ ե՛կ, իմ ծա՛ռ, ձըգիր զառ-վառ
Ոսկի-արծաթ շոր ինձ համար»:
Կանչում է թե չէ` ճերմակ թռչնակը ծառի վրիցը ոսկեկար ու արծաթակար մի ձեռք շոր ու ոտնամաններ է գցում ներքև: Մոխրոտն իսկույն հագնում է ու շտապում պալատը: Արծաթակար ու ոսկեկար զգեստը հագին` էնքան գեղեցիկ է լինում, որ խորթ մերն ու քույրերը չեն ճանաչում: Ասում են` ով գիտի ինչ թագավորի աղջիկ է: Մոխրոտն իսկի մտքներովն անց էլ չի կենում. ասում են` հիմի նա, տանը նստած, կեղտոտ-կեղտոտ` մոխրիցը ոսպն է ջոկում:
Թագավորի տղեն որ տեսնում է, իսկույն դեմն է գալիս, ձեռիցը բռնում է, հետը պար է գալիս, ու էլ ձեռը ձեռիցը բաց չի թողնում:
Էսպես մինչև իրիկուն պար է գալիս, իրիկունն էլ, որ ուզում է տուն գնա, թագավորի տղեն ասում է.
— Ես քեզ ճանապարհ կդնեմ:
Շատ է ուզում իմանա, թե ո՞վ է էն գեղեցկուհին, ի՞նչ տանից է, ո՞ւմ աղջիկն է: Բայց ճամփին Մոխրոտը հանկարծ թռչում է, մտնում իր հոր աղավնոցը, կորչում: Թագավորի տղեն սպասում է, մինչև որ Մոխրոտի հերը գալիս է: Ասում է` էն անծանոթ գեղեցկուհին քո աղավնոցը մտավ:
Ծերունին միտք է անում. — Չլինի թե մեր Մոխրոտն է էս գեղեցկուհին...
Աղավնոցը քանդում են, տակնուվրա են անում, ոչ Մոխրոտ կա, ոչ ուրիշ օքմին:
Դու մի՜ ասիլ` Մոխրոտը մի կողմից աղավնոցի գլուխն է բարձրացել, մյուս կողմից ներքև թռել ու մի ակնթարթում ընկուզենու տակ կանգնել: Էնտեղ իր ճոխ զգեստները հանել է դրել մոր գերեզմանի վրա ու թռչնակը ետ է տարել, իսկ ինքը վազել է խոհանոց` նորից մոխրի վրա պառկել: Խորթ մերն ու աղջիկներն էլ գալիս են տեսնում` ինչպես որ թողել են, էնպես էլ` Մոխրոտը՝ գուրչերը հագին` մոխրի վրա պառկած, կողքին էլ ձիթի ճրագը մխում է:
Մյուս օրը հանդեսն էլ ետ նորոգվում է: Հերը, խորթ մերն ու քույրերը դարձյալ նոր շորեր են հագնում ու գնում, իսկ Մոխրոտը շտապում է իր ընկուզենու տակն ու կանչում.
«Ժաժ ե՛կ, իմ ծա՛ռ, ձըգիր զառ-վառ
Ոսկի-արծաթ շոր ինձ համար»:
ճերմակ թռչնակը առաջվանից ավելի գեղեցիկ մի ձեռք շոր է գցում ներքև: Էս շորերը հագին Մոխրոտը որ չի հայտնվում խնջույքո՛ւմ` շափաղը պալատի պատերովն է տալիս, հանդիսականները մնում են բերանները բաց: Դու մի՜ ասիլ` թագավորի տղի աչքն էլ հենց ճամփին է լինում: Տեսնում է թե չէ` դեմն է վազում, ձեռիցը բռնում է տանում ու միմիայն նրա հետ է պարում շարունակ: Ուրիշ պարեկներ էլ որ մոտենում են, ասում է` չէ, իմ պարընկերը սա է, միայն սրա հետ պետք է ես պար գամ:
Էլ ետ մութը որ ընկնում է` աղջիկն ուզում է գնա իրենց տունը: Թագավորի տղեն ետևիցը գնում է, որ աչքով պահի, տեսնի թե ում տունն է մտնում: Մոխրոտը վազում է ընկնում իրենց տան ետևի պարտեզը: Պարտեզում մի տանձենի է լինում, լիքը հասած հրաշալի տանձերով: Սկյուռի նման ճարպիկ էն ծառն է բարձրանում ու ճյուղերի արանքում էնպես է կորչում, որ թագավորի տղեն չի էլ կարողանում նկատի, թե որտեղ թաքնվեց: Սպասում է, մինչև Մոխրոտի հերը գալիս է: Ասում է.
— Էն անծանոթ աղջիկը էլ ետ աչքիցս թռավ ու, կարծես թե` էս ձեր տանձենուն բարձրացավ...
Հերը միտք է անում. — «Չլինի թե էս մեր Մոխրոտն է...»
Հրամայում է, կացինը բերում են, տանձենին կտրում են` վրեն ոչ ոք չկա: Մտնում են խոհանոցը. տեսնում են, ինչպես միշտ, դարձյալ մոխրի վրա պառկած է: Դու մի՜ ասիլ` ծառի մի կողմից բարձրացել է, մյուս կողմից իջել, լավ շորերը տարել է տվել թռչնակին, հին գուրչը հագել ու էլ ետ եկել մոխրի վրա պառկել:
Երրորդ անգամն են տանըցիք գնում խնջույք: Մոխրոտն էլ երրորդ անգամ վազում է մոր գերեզմանի վրա, իր ընկուզենու տակ կանգնում ու կանչում.
«Ժաժ ե՛կ, իմ ծա՛ռ, ձըգիր զառ-վառ
Ոսկի-արծաթ շոր ինձ համար»:
Էս անգամ ճերմակ թռչնակը մի էն տեսակ ճոխ ու շքեղ զգեստ է գցում ներքև, որ աշխարհքում հողեղեն մարդը ոչ ունեցել է, ոչ կունենա. իսկ ոտնամանները՝ զուտ ոսկուց:
Էս զգեստը հագին, զուգված-զարդարված որ հանդեսի մեջ դուրս է գալիս` ամենքն էլ արմանքից ու զարմանքից քշվում, վերանում են: Իսկ թագավորի տղեն սկսում է հետը պարել, շարունակ պարել, ով որ էլ մոտենում է, ասում է.
— Չէ՛, մենակ ես պետք է պարեմ սրա հետ...
Էլ ետ որ մութն ընկնում է, Մոխրոտն ուզում է գնա, թագավորի տղեն էլ ուզում է ուղեկցի. բայց էնպես ձեռաց սահում է ու չքանում, որ տղեն չի էլ կարողանում ետևիցը հասնի: Միայն թե թագավորի տղեն էս անգամ խորամանկություն էր բանեցրել: Հրամայել էր, որ պալատի սանդուղքները ձյութեն: Սանդուղքները ձյութած են լինում ու, շտապ իջնելու ժամանակ, աղջկա ձախ ոտնամանը կպչում է սանդուղքին, մնում:
Թագավորի տղեն ոտնամանը վերցնում է ու վրեն զարմանում, թե ինչքան է փոքրիկ ու ինչքան է սիրուն, էն էլ զուտ մաքուր ոսկուց:
Մյուս օրը վեր է կենում, ոտնամանն առնում, գնում Մոխրոտի հոր մոտ: Ասում է` կա թե չկա, նա պետք է լինի իմ կինը, ում ոտին էս ոտնամանը կգա:
Խորթ քույրերը ուրախանում են: Իրենք էլ փոքրիկ, սիրուն ոտներ են ունենում: Մեծ քույրն իսկույն խընդմընդալով իր սենյակն է վազում. մերը կողքին կանգնում է, ինքը ոտնամանը ոտի վրա փորձում է: Փորձում է, բայց փոքր է գալիս, ինչ անում է, չի անում, մեծ մատը ոչ մի կերպ ներս չի գնում: Մերը դանակը հանում է իրեն է տալիս, ասում է.
— Ա՛ռ, մեծ պճեղըդ կտրի. վախիլ մի՛, որ թագուհի դառնաս` ոտով հո չե՞ս ման գալու: Աղջիկը դանակն առնում է, մեծ պճեղը կտրում, ոտը կոխում է ոտնամանի մեջ ու, մի կերպ ցավին հաղթելով, դուրս է գալիս թագավորի տղի մոտ: Թագավորի տղեն ասում է` իմ հարսնացուն սա է, որ կա: Էս աղջկանը գավակն է առնում, ձին քշում: Բայց ճամփին էն գերեզմանի մոտից անց կենալիս` ընկուզենու վրից երկու ճերմակ աղավնի կանչում են.
— Ղո՛ւ, Ղո՛ւ տղա, չե՞ս նըկատում,
Ոնց է ոտից արյուն կաթում.
Փոքր է ոտին ոտնամանը,
Քու հարսնացուն մընաց տանը:
Էստեղ թագավորի տղեն մտիկ է անում, տեսնում է` աղջկա ոտնամանից արյունը ծորելով գնում է: Ձիու գլուխը ետ է շուռ տալիս, էս աղջկանը ետ է տանում, ասում է` սա իմ հարսնացուն չի, թող մյուս քույրը փորձի` տեսնենք:
Երկրորդ քույրն է վազում իր սենյակը, որ ոտնամանը ոտին փորձի: Պճեղները լավ են գնում, բայց սրա էլ կրունկն է մեծ դուրս գալիս: Մերը դանակը հանում է իրեն տալիս, ասում է.
— Ա՛ռ, կրնկիցդ մի քիչ կտրի, վախիլ մի՛, որ թագուհի դառնաս` ոտով հո չե՞ս ման գալու:
Աղջիկը կրնկից մի քիչ կտրում է, ոտը մի կերպ ոտնամանի մեջ է կոխում ու, ցավին զոռելով, դուրս է գալիս թագավորի տղի մոտ:
Թագավորի տղեն ասում է` հիմի արդեն գտա, սա է իմ հարսնացուն, որ կա: Ձին նստում է, աղջկանը գավակն է առնում ու քշում:
Գերեզմանի կողքից անց կենալիս` ընկուզենու վրից էն երկու աղունակներն էլ ետ կանչում են.
— Ղո՛ւ, Ղո՛ւ տղա, չե՞ս նըկատում,
Ոնց է ոտից արյուն կաթում.
Փոքր է ոտին ոտնամանը,
Քու հարսնացուն մընաց տանը:
Թագավորի տղեն մտիկ է անում, տեսնում` արյունը դուրս է ծորում աղջկա սպիտակ գուլպաների տակից ու ոտնամանից կաթկթում: Ձիու գլուխը ետ է շուռ տալիս, կեղծ հարսնացուին էլ ետ բերում իրենց տունը: Ասում է.
— Սա էլ չի իմ իսկական հարսնացուն: Դուք էլ ուրիշ աղջիկ չունե՞ք...
Հերն ասում է. — Չէ՛, էլ ուրիշ աղջիկ չունենք: Ճշմարիտ է, իմ առաջվա կնկա մահից հետո մի փոքրիկ աղջիկ մնաց, որ մենք Մոխրոտ ենք ասում, բայց դե նա ձեզ վայել հարսնացու չի. որտեղից որտե՛ղ...
Թագավորի տղեն ուզում է անպատճառ Մոխրոտին տեսնի.
— Չէ՛, ամա՛ն, — ասում է խորթ մերը. — նա էնպես կեղտոտ է, որ վրեն մտիկ անել չի լինիլ:
Բայց թագավորի տղեն կանգնում է, թե` ինչ ուզում է լինի, պետք է տեսնեմ, — ու ձեն է տալիս, Մոխրոտին կանչում:
Մոխրոտը, երեսն ու ձեռները շարմաղ լվացած, դուրս է գալիս, գլուխ տալիս թագավորի տղին: Սա էլ ոսկի ոտնամանը նրան է տալիս, որ ոտին չափի:
Տեղն ու տեղը նստարանի վրա նստում է, փետե կոպիտ ոտնամանները հանում, ոսկի ոտնամանը հագնում: Էնպես է ոտին գալիս, ոնց որ հալած-թափած: Որ ոտի է կանգնում ու ժպտալով թագավորի տղի աչքերի մեջ նայում, թագավորի տղեն հանկարծ ճանաչում է, տեսնում է` սա հենց էն գեղեցկուհին է, որի հետ ինքը պարում էր ու որին ման է գալիս:
— Ահա, — ասում է, — վերջապես գտա իմ իսկական հարսնացուն:
Խորթ մերն ու իր աղջիկները վախից վեր են թռչում, նախանձից ու ցավից քաթանի պես գունատվում: Թագավորի տղեն իր ձին հեծնում է, Մոխրոտին գավակն առնում ու թռչում դեպի իր պալատը: Մոխրոտի մոր գերեզմանի մոտից անցնելիս` ընկուզենու վրից էն երկու ճերմակ աղունակները մնչում են.
— Ղո՜ւ, ղո՛ւ, տղա՛, չե՞ս նըկատում,
Էլ արյուն չի ոտից կաթում.
Ոտնամանը ոտինն է բուն,
Բարով տանես քու հարսնացուն:
Էսպես մնչում են, հետո ցած են թռչում, մինը Մոխրոտի աջ ուսին է բազմում, մյուսը ձախ ուսին: Ու էդպես էլ մնում են:
Հարսանիքի ժամանակ Մոխրոտի խորթ քույրերն էլ են գալիս, որ իրենց վրա էլ կաթի նրա բախտիցը, ու իբրև թե ուրախանում են: Պսակ գնալիս մեծը Մոխրոտի աջ կողմն է կանգնում, փոքրը ձախ կողմը, ու աղունակները մեծի աջ աչքն են հանում, փոքրի ձախ աչքը: Պսակից ետ գալիս մեծը ձախ կողմն է անցնում, փոքրը աջ կողմը: Էս անգամ էլ աղունակները մեծի ձախ աչքն են հանում, փոքրի աջ աչքը, ու թողնում: Ու էսպես, երկուսն էլ իրենց չարությունից կուրանում են, ու ամբողջ իրենց կյանքում էլ մնում են կույր:
ՃԵՐՄԱԿ ՕՁԸ
Մեզանից շատ առաջ մի իմաստուն թագավոր է լինում: Ոչ մի բան չի մնում նրանից ծածուկ. ամենագաղտնի բաների մասին էլ կարծես թե քամին նրան տեղեկություն էր տալիս: Էս թագավորը մի տարօրինակ սովորություն է ունենում. ամեն ճաշի, երբ սեղանը վեր են քաղում, ծառան մի ծածկած աման է ներս բերում, ու թագավորը ամանը բաց չի անում, մինչև որ ծառան էլ չի գնում ու ինքը չի մնում մեն-մենակ:
Էսպես քաշում է բավական ժամանակ: Մի անգամ էլ էս տանող ծառային էնպես մի հետաքրքրություն է տիրում, որ էլ չի կարողանում ինքն իրեն դիմադրի, ամանը առնում է տանում իրեն սենյակը: Սենյակի դուռն զգույշ դնում է, ամանի խուփը ետ քաշում: Տեսնում է միջին մի եփած ճերմակ օձ: Էլ չի կարենում իրեն պահի, մի կտոր կտրում է դնում բերանը: Լեզվին է տալիս թե չէ-հանկարծ պատուհանի տակիցը մի զվարթ ղըժվըժոց է լսվում: Ականջ է դնում, տեսնում է ճնճղուկներն են, զրույց են անում, զանազան պատմություններ են պատմում անտառներից ու դաշտերից:
Դու մի՜ ասիլ` էս մեր ծառան օձի միսն ուտելուն պես կենդանիների լեզուն հասկանալու շնորհք է ստացել:
Էնպես է պատահում, որ հենց էդ ժամանակ թագուհու հրաշալի մատանին կորչում է, ու կասկածն ընկնում է էս նույն հավատարիմ ծառայի վրա, որ ամեն տեղ ազատ ել ու մուտք ուներ: Ասում են` կա չկա, սա է գողացել մատանին: Թագավորը ծառային կանչում է իր մոտ, սասանում, որ եթե մինչև, մյուս օրը գողի անունը չտա` գլուխը կթռչի: Էս ծառան ինչքան երդում-կրակն է ընկնում, թե ինքն անմեղ է` բան չի դառնում: Էսպես սպառնալիքով էլ բաց է թողնում ու մինչև մյուս օրը ժամանակ է տալիս:
Ահուդողով խեղճը բակն է իջնում, միտք է անում, թե ինչ անի, որ պրծնի էս փորձանքից:
Գնում է տեսնում բադերը բակում ջրափին հավաքված իրար կողք կտրած հանգստանում են: Տափակ կտուցներով մաքրում են փետուրներն ու մի հետաքրքրական զրույց են անում: Պատմում են, թե էսօր որը որտեղ է որոնել առավոտը ու ինչ համով կեր է գտել իր համար: Մինը վեր է կալնում, թե.
— Իսկ ես ագահի նման կուլ տվի թագուհու մատանին, որ պատուհանի տակ ընկած էր, դրանից ստամոքսս մի տեսակ ծանր է, ճնշում է...
Ծառան տեղն ու տեղը վրա է թռչում էս ասող բադի վզիցը բռնում, վազում խոհանոց: Խոհարարին ասում է.
— Հապա մի էս բադը մորթի... բավական գերացել է...
— Հա՛, ճիշտ ես ասում, — պատասխանում է խոհարարը, ձեռքին ծանր ու թեթև անելով, ուտելու համար բավական նեղություն է տվել իրեն: Խորոված անելու ժամանակն է:
Ասում է ու վիզը թռցնում: Փորն իստակելիս — ըհը՛, դուրս է գալիս թագուհու կորած մատանին:
Իհարկե սրանով էլ պարզվում է հավատարիմ ծառայի անմեղությունը: Բայց որովհետև թագավորն էլ ուզում էր իր մեղքը մի տեսակ քավի, առաջարկում է նրան մի բան խնդրի, ինչ որ սիրտը կուզի: Խոստանում է` պալատական ինչ պաշտոն էլ ուզի` տա:
Ծառան հրաժարվում է ամեն պատվից ու պաշտոնից, միայն խնդրում է, որ իրեն մի ձի տա, մի քիչ ծախսի փող, և ազատություն, որ գնա ճանապարհորդի, աշխարհք տեսնի:
Թագավորը համաձայնվում է, ձի էլ է տալիս, ճամփու ծախս էլ. ու մեր ծառան ճանապարհ է ընկնում գնում:
| Следующая страница | ||