Շիրվանզադե Ալեքսանդր՝ Շառլատանը | |
ՇԱՌԼԱՏԱՆԸ
ԳՈՐԾՈՂ ԱՆՁԻՆՔ
ՀԱՅՐԱՊԵՏ ՇԱՐԲԱԲՉՅԱՆ, հարուստ գործատեր — 62 տարեկան
ԹԱՄԱՐ, նրա կինը-50 տարեկան:
ԼԱԶԱՐ, նրանց անդրանիկ որդին — 29 տարեկան:
ՍԱՄՎԵԼ, նրանց երկրորդ որդին, շառլատան կոչվածը — 24 տարեկան:
ՍԵՐԺ, նրանց երրորոդ որդին — 22 տարեկան:
ԼԻՋԱ, նրանց աղջիկը — 20 տարեկան:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ, հաշվապահ — 40 տարեկան:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ, ծառա — 35 տարեկան:
ՉՈՐՍ ԱՆՀԱՅՏ ԱՆՁԵՐ, երեսները բաշլղներով ծածկած:
Բեմը ներկայացնում է Շարբաբչյանների տունը, մի ընդարձակ սենյակ երեք դռներով, որոնցից խորքինը տանում է նախասենյակ, աջ կողմինը դեպի բնակարան, ձախ կողմինը դեպի հաշվետուն: Դեմուդեմ պատերի առջև երկու գրասեղան, աջ կողմինը Հայրապետի, ձախ կողմինը Լազարի համար: Աջ կողմի գրասեղանի քով մի երկաթյա պահարան դրամի և կարևոր թղթերի համար: Պատերի տակ աթոռներ, պատերի վրա մի քանի քարտեզներ: Ուրիշ ոչ մի զարդ:
Ձմեռային վաղ երեկո է. գրասեղանների վրա վառվում են էլեկտրական ճրագները կանաչ լուսամփոփների տակ:
ՏԵՍԻԼ 1
ԼԱԶԱՐ, ԽԱԼՖԱՅԱՆ, Հետո ՋԱՀԱՆԳԻՐ
ԼԱԶԱՐ. (Տաղտկալի դեմքով երիտասարդ է: Վարագույրը բարձրանալիս ձախ կողմի գրասեղանի քով նստած նամակ է գրում):
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Գալիս է ձախ կողմի դռներից, ձեռքին մի թուղթ, մատիտը դրած ականջի վրա): Այս է ձեր ուզած թուղթը, Լազար Գերասիմիչ:
ԼԱԶԱՐ. Տեսնեմ: (Նայում է թղթին): Այդ է, տվեք գրագրին,թող իսկույն մի օրինակ արտագրի, հետս պիտի տանեմ:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Դժբախտաբար, գրագիրն արդեն գնացել է:
ԼԱԶԱՐ. Այդպես վա՞ղ:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Յոթ ժամն է արդեն:
ԼԱԶԱՐ. (Բարկանալով): Այո, այժմ ծառայողները օրական ութ ժամից ավելի պարապել չեն ուզում: Օ՛օ, շա՛տ են երես առել, գործի տերն այժմ տերը չէ. այլ ծառան, բանվորը (Թեթև լռություն): Լավ, թողեք վաղվան: (Գրելիքը վերջացնում է, ցամաքեցնում, ծրարում և հասցեն գրում): Ծառային կանչեցեք այստեղ:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Մոտենում է խորքի դռներին, բարձր): Ջահանգի՛ր: (Պատասխան չստանալով): Այդտեղ չէ, երևի: (Ավելի բարձր): Ջահանգի՛ր:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. (Բեմի ետևից): Համմե:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Եկ այստեղ, (Հետ է գալիս):
(Բեմի ետևից լսվում է ջութակի և պիանինոյի նվագում):
ԼԱԶԱՐ. (Վեր է կենում): Ուղղակի անտանելի է դարձել մեր դրությունը: Ամենքն ամբարտավանացել են, չեմ իմանում ո՞վ է մեծը, ո՞վ է փոքրը, մի խոսքով շունը տիրոջը չի ճանաչում: Տես, տասն անգամ կանչում ես ծառային, չի գալիս: (Բարկացած): Զահանգի՛ր, Ջահանգի՛ր:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. (Շտապով գալիս է խորքի դռներից: Հագած է արխալուղ, վրեն պիջակ, մեջքին արծաթյա գոտի): Եկա, Լազըր աղա:
ԼԱԶԱՐ. Ո՞րտեղ ես մնացել, անպիտան:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Անպի տ՛ան չեմ, Լազը՛ր աղա. փորձանք է պատահել:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Դադարելով պարապել): Ի՞նչ փորձանք:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ձուկ ծախող Բալասիին սպանել են:
ԼԱԶԱՐ. Մեզ ինչ, որ սպանել են:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Մի՛ ասա, Լազրր աղա, Բալասին շատ դարդիմանդ տղա էր, ամեն անգամ ձուկ առնելիս՝ ինձ մի ծխախոտ էր տալիս:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Ո՞վ է սպանել,
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Իսկի կարելի՞ է իմանալ: Մեր ժամանակներում հավերի պես են մորթոտում մարդկանց: Անցյալներն էլ Ղուբայի մեյդանում...
ԼԱԶԱՐ. Լա՛վ, ք՛իչ խոսիր... Այս նամակը տար Կալեսնիկովների կառավարչին...
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Նամակն առնելով): Տարա, Լազը՛ր աղա:
ԼԱԶԱՐ. Հետո, այնտեղից գնա նավահանգիստ և տես մեր նավաստիները հարբա՞ծ են էլի: Դեհ, շո՛ւտ:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Դնացի, Լազըր աղա: (Չի շարժվում տեղից):
ԼԱԶԱՐ. (Խալֆայանին): Ես գործ չունիմ, ազատ եք: (Ջահանգիրին): Հը՛մ, ի՞նչ ես կանգնել, գնա՛:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Լազըր աղա, նամակը կտանեմ, նավ գնալն ինձ բաշխիր, չե՛մ կարող:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Ինչո՞ւ չես կարող:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Փորձանք է:
ԼԱԶԱՐ. Ի՞նչ փորձանք:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Որովհետև նավը որ կա — ծովի վրա է:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Նավը ծովի վրա կլինի, խոմ կտուրի վրա չի՞ լինիլ:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Ասիլս այն է, որ ծովը հեռու է, օրն էլ մթնում է,
ԼԱԶԱՐ. Հետո՞:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Հետո, ի՛նչ մեղքս թաքցնեմ, վախենում եմ: Օրը որ մթնում է, մարմնիս մեշ ջերմ ու տենդի պես մի բան է ընկնում, սկսում եմ սրթսրթալ:
ԼԱԶԱՐ. Ումի՞ցն ես վախենում:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Հենց ումից ասես վախենում եմ, թուրքից էլ, ռուսից էլ՛ հայից էլ՛ ջհուդը խոմ ջհուդ է, նրանցից էլ եմ վախենում:
ԼԱԶԱՐ. Պատճա՞ռը:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. Դե մեր Ժամանակներում պատճա՞ռ է մնացել: Այդ անիրավ անարխիստները բոլոր պատճառները հավաքեցին, կուլ տվեցին:
ԼԱԶԱՐ. Ուզո՛ւմ ես, որ քեզ համար ռևոլվեր առնեմ:
ԶԱՀԱՆԳԻՐ. էհ, դու էլ բան հրամայեցիր: Ինչի՞ է պետք ռևոլվերը: Դեռ ռևոլվեր գցող պետք լինի՞ , թե ՞ չէ:
ԽԱԼՖԱՅԱն. Կգցես էլի, ինչ կա:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Հեշտ է ասել, կգցես էլի: Շնորհք կա՞, որ գցեմ: Ես նրան գրպանումս էլ չեմ պահի: Մեկ էլ տեսար՝ տրաքեց, տընգլըփստան տվի, ընկա:
ԼԱԶԱՐ. Դե լավ, նամակր տար, իսկ նավ կարող ես չգնալ:
ՋԱՀԱՆԴԻՐ. Շնորհակալ ենք, (Ուզում է գնալ):
ԼԱԶԱՐ՛ Ո՞վ կա տանը:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. Չեմ իմանում:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Դու ի՞ նչ ծառա ես, որ չգիտես ով կա տանը, ով չկա:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. (Վշտացած): Փիե՛, դու էլ կգնաս կգաս՝ ինչ-որ խրթին բան կա ինձանից կհարցնես:
ԼԱԶԱՐ՛ Լա՛վ, գնա՛, կորիր:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. Ծաոա եմ, (Գնում է խորքի դռներով):
ՏԵՍԻԼ 2
ԼԱԶԱՐ, ԽԱԼՖԱՅԱՆ, հետո ՀԱՅՐԱՊԵՏ
ԼԱԶԱՐ Այդ հիմարն ինձ էլ վախեցրեց: ճշմարիտ, որ տնից դուրս գալն երկյուղալի է,
ԽԱԼԱՖՅԱՆ. Տանը նստելն էլ պակաս վտանգավոր չէ: Մի շաբաթվա մեջ երեք հաշվետուն են կողոպտել:
ԼԱԶԱՐ Իսկ հայրս միշտ այստեղ մեծ գումարներ է պահում, ի՞նչքան փող կա այդ պահարանում:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Մոտ տասը հազար:
ԼԱԶԱՐ՛ Պետք է վաղը բանկ տանել:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Բեմի ետևից): Զահանգի՜ր, ադա՛, Ջահանդի՛ր, ո՞րտեղ ես կորել, անզգամ:
ԼԱԶԱՐ Հա՛յրս:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Բարկացած է երևում, (Մոտենում է խորքի դոներին):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Գալիս է խորքի դռներից մուշտակով); Խարաբա է մնացել այս տունը, ի՛նչ է, մի մարդ դուրս չի գալիս, որ մուշտակս բռնի: (Մուշտակը հանելով):
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Մուշտակն ու ձեռնափայտը տանելով նախասենյակ, ետ է գալիս):
ԼԱԶԱՐ Հայրիկ, ի՞նչ է պատահել, որ բարկացած ես:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Չոռ ու ցա՛վ է պատահել, (Վրդովվում է ջութակի ու պիանինոյի ձայնից): Ասա կտրեն այդ զահրումարի ձայնը: (Նստում է գրասեղանի քով):
ԼԱԶԱՐ (Մոտենում է աջ կողմի դոներին): Սերժ, Լիզա, հայրիկը տանն է, դադարեցեք: (Նվագը բեմի ետևում ընդհատվում է):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Բան չունին, գործ չունին, օրը մինչև երեկո քույր ու եղբայր զըրը՛նգ հա զըրը՛նգ, զըրը՛նգ հա զըրը՛նգ: Շառլատանը եկե՞լ էր այստեղ:
ԼԱԶԱՐ Ո՛չ,հայրիկ, չի՛ եկել:
ՏԵՍԻԼ 3
ՆՈԻՅՆՔ և ԹԱՄԱՐ
ԹԱՄԱՐ ( Գալիս է աջ կողմի դոներից): Եկա՞ր: Էլի ի՛նչ ես ձայնդ գլխիդ գցել:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ի՞նչ անեմ, չգցեմ, անիծվածն Էլի գլխիս փորձանք է բերել:
ԼԱԶԱՐ Ի՞նչ է արել Սամվելը, հայրիկ:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Երևի Էլի մարդ է ծեծել:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Երկուսին միասին,
ԹԱՄԱՐ. Ո՞ւմ է ծեծել, ո՞րտեղ:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Սրանից մի ժամ առաջ երկու չինովնիկ են մտնում եղբորդ մագազինը: Չգիտեմ ինչ են ուզում գնել, եղբայրդ կոպիտ է վարվում: Չինովնիկներից մեկը նրան նկատողություն է անում: Սամվելն էլ նսաած է լինում: Խոսք խոսքի ետևից, միմյանց անպատվում են: Մեջ է ընկնում մեր փչացած անզգամը և չըրխկ մի ապտակ չինովնիկներից մեկին:
ԼԱԶԱՐ Պրծա՛նք: Էլի պիտի կամ կաշառք տանք կամ տուգանք: ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Այդ հինգերորդ անգամն է այս ձմեռ, որ Սամվել
Հայրապետովիչը մարդ է ծեծում:
ԹԱՄԱՐ Հետո՞, հետո՞:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Էլ ի՞նչ հետո. ասում են այնպես է խփում անխղճմտանքը, որ մարդը կրունկների վրա պտույտ է գալիս և ընկնում: Մյուս չինովնիկը ուզում է ընկերոջը պաշտպանել, նրան էլ է հասցնում: Մի խոսքով, երկուսիս զորս ղու պատվիրեցեր է անում ու դուրս գցում մագազինից: Դե գնա, պարծեցիր, որ նրա նման որդի ուսիս: (Հուզված անցուդարձ է անում):
ԹԱՄԱՐ. Սամվելը տաքարյուն է, բայց զուր տեղը կռվողը չէ: Երևի, մի վատ բան են ասել այդ չինովնիկները:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ինչ էլ որ լինի պատճառը, նրա արածն անզգամություն է:
ԼԱԶԱՐ Եվ նյութական վնաս — այս է գլխավորը:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Իսկի ոչ մի կոպեկ էլ չեմ ծախսիլ այս անգամ, որ նրան բանտից ազատեն: Թող վերցնեն, ուղարկեն Արխանգելսկ:
ԼԱԶԱՐ. Եվ կուղարկեն:
ԽԱԼՖԱՅԱն. Իհարկե, ռեցիդիվիստ է:
ԹԱՄԱՐ. (Ամենքի դեմ գրգռվելով) Բավական է, բայղուշներ մի լինիք որդուս գլխին:
ՍԵՐԺ. (Բեմի ետևում): Ասոծ կա, Լիզա, չեմ կարող, չեմ կարող:
ԼԻԶԱ . (Բեմի ետևում): Դե գնանք, լավ, գնանք:
ՏԵՍԻԼ 4
ՆՈԻՅՆՔ, ՍԵՐԺ և ԼԻԶԱ
ՍԵՐԺ. (Գալիս է աջ կողմի դոներից: Խիստ նորաձև հագնված երիտասարդ է, թեթևսոլիկ ձևերով: Վերարկուով է, սպիտակ փողկապով: Մի ձեռքում բռնած է ջութակը պատյանով, մյուսում գլխարկը): Այո՛, գնանք, ինձ անհամբեր սպասում են:
ԼԻԶԱ (Գալիս է Սերժի հետ միասին: Շքեղ հագնված օրիորդ է, գլխին գցած մի մետաքսյա վարդագույն ծածկոց): Ծառային հրամայիր կառք կանչել:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Հեգնաբար) Օհ՜ո, Էլի զուգվել եք: Այդ ո՞ւր եք գնում, գրաֆի թոռներ:
ԼԻԶԱ.Արբաթովների տուն:
ՍԵՐԺ. Մենք հրավիրված ենք, ասոծ կա:
ԼԻԶԱ. Մեծ երեկույթ է:
ՍԵՐԺ. Շատ մեծ, ասոծ կա: Ամբողջ բոմոնդն այնտեղ է լին ելո ւ: ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ես պոմադ-մոմադ չգիտեմ. գնացեք, հեռացեք աչքիցս:
ԼԻԶԱ Պապա, Սերժին փող տուր:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ի՞նչ փող: Հեռացե՛ք, մի սև գրոշ էլ չեմ տալ:
ՍԵՐԺ. (Դիմելով մորը): Մամա, ասա, որ տա, կոպեկ չունիմ, ասոծ կա:
ԼԱԶԱՐ. Չունիս, եկ ինձ հետ միասին աշխատիր:
ԼԻԶԱ. (Լազարին): Ներողություն, Սերժը արտիստ է, վաճառականություն անել չի կարող:
ԼԱԶԱՐ Լավ արտիստ է, քո արևը վկա: Բեմ որ դուրս է գալիս, ամենքը ծիծաղում են:
ԹԱՄԱՐ. Լա՛վ, դու մի խառնվիր:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Թամարին): Իսկ դու մի փչացնիր առանց այդ էլ փչացածներին: (Սերժին): Ի՞նչ ես այդ քյամանչան կռնատակիդ վազում դեսուդեն, թե՝ սազանդար եմ:
ԼԻԶԱ (Հանդիմանորեն): Պապա, «քյամանչա», «սազանդար»: Ինչե՜ր ես ասում: Դա ջութակ է, Սերժն էլ՝ շութակահար:
ՍԵՐԺ. Սարազադեն ասում է. ջութակը Բեթխովենի սոխակն է:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Գնա դեն է, գլխիդ տված քո Բեթխեհեմն էլ, Երուսաղեմն էլ:
ԽԱԼՖԱՅԱն. (ԹաքոԼն ծիծաղում է, ձևանալով գբաղված ձախ կողմի գրասեղանի քով):
ՍԵՐԺ. Մամա, լսո՛ւմ ես, ինձ վիրավորում են: Ասոծ կա, ես կթողնեմ, կգնամ, ծովը կգցեմ ինձ:
ԼԱԶԱՐ Եվ լավ էլ կանես, գոնե մի ձրիակերից կազատվենք:
ՍԵՐԺ. Լիզա, ես կատաղում եմ, ասոծ կա:
ԼԻԶԱ Սերժ, մի՛ կատաղիր, տրամադրությունդ կփչանա:
ՍԵՐԺ. Չէ, կատաղում եմ, ասոծ կա:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Տալով Սերժին մի տասը ռուբլիանոց թղթադրամ): Լավ, մի՛ կատաղիր, թե չէ աշխարհը կսարսափի: (Կատաղած): Ը՜հ, ծիծեռնակի է նման:
ՍԵՐԺ. (Փողը դնելով ժիլետի գրպանը): Լիզա, կատաղությունս անցավ, գնանք ասոծ կա: (Դիմում է դեպի խորքի դռները):
ԼԻ ԶԱ. Գնա՛նք, (Հետևում է Սերժին):
ԼԱԶԱՐ. (Խալֆայանին): Մենք էլ գնանք, (Դիմում է դեպի խորքի դոները):
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Հետևում է Լազարին):
ՏԵՍԻԼ 5
ՆՈԻՅՆՔ և ՋԱՀԱնԳԻՐ
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Շտապով գալիս է խորքի դոներից, ընդհարվելով Սերժի, ապա Խալֆայանի հետ: Սաստիկ վախեցած է,դողում է ու հևում):
ՍԵՐԺ. Պարդո՛ն... (Կանգ է առնում):
ԽԱ1.ՖԱՅԱՆ. Վաա՜, (Կանգ է աոնում):
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ալան, իսկի տեղներիցդ մի՛ շարժվեք, դրսում փորձանք կա: Վա՛յ, լեղիս փորս ընկավ:
ԱՄԵՆՔԸ. (Շփոթվելով); Ի՞նչ է պատահել, ի՞նչ է պատահել:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Ի՛՜նչպես վախեցած է:
ԹԱՄԱՐ. Գույն չկա երեսին:
ԼԻԶԱ. Տերևի պես է դողում:
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, պիտի ընկնի:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ասելո՞ւ ես թե չէ, ի՞նչ է պատահել:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Թողեք շունչս տեղը գա, կասեմ: Տեր, ողորմած աստված, տեր, դու մեղ փրկես չա՛ր փորձանքներից,
ՀԱԶԱՐ. (Բարկացած): Լա վ, հերի՛ք է, պատմի՛ր:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Հևալով): Լսեցեք, ինչպես Լազըր աղան հրամայել էր, նամակը տարա, տվեցի Կաչեսնիկովենց կառավարչին: Տվեցի, դուրս եկա կոնտորից: Դուրս եկա, հայդա, գլուխս քաշ դեպի տւն: Ադամովանց բաղնիսին հասած-չհասած, առաջս դուրս եկան երեք... երեք… երեք...
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Երեք ի՞նչ,
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Երեք...
ՀԱԶԱՐ. Խուլիգա՞ն...
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Անարխի՞ստ:
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, էքսպրոպրիատորներ…
ԹԱՄԱՐ. Երեք շվաք:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ոչ քո ասածը, ոչ նրա ասածը, ոչ նրանը, ոչ նրանը: Երեք ջանավար:
ԱՄԵՆՔԸ. Ջանավա՞ր:
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, ջանավար:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ջանավար եմ ասում, որ ամեն մեկը այս տան չափ:
ԹԱՄԱՐ. Հետո՞, հետո՞:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Մոտեցան ինձ: Մոտեցան, ես զենքս ետ տվեցի: Զենքս ետ տվեցի, կանգնեցի: Կանգնեցի, մեջքս պատին տվեցի. Ասացի. «Ջահանգիր, հաց պանիրդ կերար»: Երեսս խաչակնքեցի, մտքումս «հայր մերը» սկսեցի:
ԱՄԵՆՔԸ. Հետո՞, հետո՞:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ոտներս տափից կտրվել են, ձեր արևը վկա, մարմինս պատել է սառը քրտինք: Մահը չէ, այն զահրումարը եկել է, դուզ աչքիս առաջ ցցվել: Բայց խելքս գլ խիս է, ուշքս չեմ կորցնում:
ԹԱՄԱՐ. Դե լավ, կարճ կապիր, վերջն ասա, տեսնենք:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Հիմի մտածում եմ. եթե առաջ փախչեմ — առաջս կկտրեն, եթե ետ փախչեմ — քամակս կկտրեն: Ինչ անեմ, տեր աստված:
ՀԱԶԱՐ. Ի՞նչ արիր:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ի՞նչ արիր, ադա:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ինչ արի՞:
՛ԱՄԵՆՔԸ. Այո՛, այո՛, ի՞նչ արիր:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Պպզեցի, (Պպզում է):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Պպզեցի՞ր:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Պպզեցի:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Պպզեց:
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, պպզեց, (Պպզում է):
ԹԱՄԱՐ. Վե՞րջը, վե՞րջը:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Վերկացա:
ԼԻԶԱ Վերկացավ:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Վերկենալով): Վերկացա:
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, վերկացավ: (վեր է կենում):
ԹԱՄԱՐ. Հետո՞, հետո՞,
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. Լոք տվեցի: (Ոստնում է):
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, լոք տվեց: (Ինքն էլ ոստնում է):
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. Լոք տվեցի, փախա: Փախա, ի՞նչ փախա, աֆտամա բիլը չ՞է նա էլ չէր հասնիլ ինձ:
ԼԱԶԱՐ. Հետո՞:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. Հետո եկա այստեղ:
ԹԱՄԱՐ. Հենց ա՞յդ:
ԼԻԶԱ. Հենց այդ:
ՍԵՐԺ. Ասոծ կ ա:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ա դա, հարամզադա, դու մեզ ձե՞ռք ես գցել,ի՛նչ է
ԹԱՄԱՐ. (Ծիծաղում են):
ԼԻԶԱ. (Ծիծաղում են):
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. Վախկո՛տ:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Նեղացած): Փաա՜, այդ բուխալտերն էլ կգնա, կգա, պատվիս կդիպչի: Վախկոտ: Եթե դու իմ տեղը լինեիր, ոտաբաց, գլխաբաց մինչև Հնդստան կփախչեիր: (Նախասենյակում զանգակի ձայն):
ՋԱՀԱՆԴԻՐ. (Կուչ գալով): Այ, ձեր արևը, նրանք են: Լավ իմացեք, երեքի էլ երեսը ծածկած է բաշլըղով: (Խալֆայանին): Դե, հունար ունես, գնա, դռները բաց արա: Ես տեղիցս շարժվողը չեմ: (Քաշվում է մի անկյուն): (Նախասենյակում նորից զանգակ):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ադա, գնա բաց արա դռները:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. Չէ, աղա, Քրիստոսն ասել է. «Տեր, անցո՛ զբաժակս»:
ՍԵՐԺ, (Գալով ավանսեցնի կողմը): Լիզա, մի՛ վախենար, այստեղ եմ, ասոծ կա:
ԼԻԶԱ. Բայց դու ինքդ դողում ես վախից:
(Նախասենյակում նորից գանգակ և. հարված դոներին):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Դռները փշրտեցին, անիրավներ, մեկն ու մեկդ գնացեք, բաց արեք:
ՋԱՀԱՆԴԻՐ. Աղա, խորհուրդ չեմ տալ:
(Նախասենյակում նորից հարված դոներին):
ԹԱՄԱՐ. Այ, ես ձեզ նման տղամարդկանց ծովը թափեմ:
(Ուզում է գնալ դեպի նախասենյակ):
ՋԱՀԱՆԴԻՐ. (Թամարի առաջը կտրելով): Խանում, Ջահանգիրը մեռե՞լ է, որ քեզ բաց թողնի: Ես ինքս կգնամ: (Գնալով դեպի խորքի դռները): Վախեցողը չեմ հա՛, դա է, որ ոտներս առաջ չեն գնում: Հայր մեր, որ հերկինս ես: (Գնում է խորքի դոներով):
ՍԵՐԺ. (Թաքնվում է աջ կողմի դոների մեջ): Լի զա, եկ այստեղ:
ԼԻԶԱ. (Կանգնում է Սերժի աոջև): Ես ինքս քեզ կպաշտպանեմ:
ԱՄԵՆՔԸ. (Նայում են դեպի խորքի դոները):
ԹԱՄԱՐ. (Սառնությունը չի կորցնում):
ՍԱՄՎԵԼ. (Բեմի ետևից բարձրաձայն): Կոտորվե՞լ եք, ինչ էյ այսքան զանգ եմ տալիս:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ, (Բեմի ետևից): Մեղա, աստծու, Սամվել աղա:
ԱՄԵՆՔԸ. (Հառաչում են ուրախ): Սամվելն է:
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, չվախեցա: (Առաջ է գալիս):
ԼԻԶԱ. Ես էլ (Աոաջ է գալիս):
ՏԵՍԻԼ 6
ՆՈԻՅՆՔ և ՍԱՄՎԵԼ
ԱԱՄՎԵԼ. (Գալիս է խորքի դոներով Ջահանգիրի հետ: Աոողջ կազմվածքով, ուրախ, զվարթ դեմքով երիտասարդ է, համարձակ ձևերով: (Ջահանգիրին): Ադա, զուռնաչի, ինչպե՞ս ես համարձակվում ինձ այս ցրտով փողոցում պահել:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. Դու այն բաշլղավորներին չտեսա՞ր:
ՍԱՄՎԵԼ. (Բարկացած): Սո՛ւս: (Հեգնորեն) Բաշլղավորներ, չէ, պոզավորներ: (Նայելով մյուսներին): Այստեղ նայեցեք, ջուրն ընկած հավերի են նման: Ը ՜հ, վախկոտներ:
ԼԻԶԱ. Մենք կարծեցինք անարխիստներ են գալիս:
ՍԵՐԺ. էքսպրոպրիատորներ, ասոծ կա:
ՍԱՄՎԵԼ. Անարխիստ, էքսպրոպրիատոր, չէ՛, բոյմադարան: Քանի՞տղամարդ եք այստեղ: (Սկսում է թվել տղամարդկանց): Մեկ, երկու, երեք (հասնելով Ջահանգիրին) երեք ու կես: (հասնելով Սերժին): Այս էլ մի քառորդ: Երեք ու երեք քառորդ տղամարդ կա այստեղ, էլի վախենում են:
ՍԵՐԺ. Մամա, ինձ վիրավորում է, ասոծ կա:
ԹԱՄԱՐ. Վնաս չունի, կմեծանաս, ամբողջ մարդ կդառնաս:
ՍԱՄՎԵԼ. (Դաոնալով Լազարին): Ադա, մրղդըսի Ղազար, դու է՞լ ես սպրդնել: Այ ես ձեր մարդ ասողին... Ամոթ է ուղղակի ձեզ նման եղբայրներ ունենալը: (Սերժին) Դրան նայեցեք, բեղերն այնպես է սրել, որ կարծես ազրայիլ է: Ը ՜հ, Սարգիս:
ՍԵՐԺ. Ես Սարգիս չեմ, Սերժ եմ:
ՍԱՄՎԵԼ. (Դառնալով Խալֆայանին): Իսկ դո՞ւք, պարոն հաշվապահ, դո՞ւք էլ: Ինչ էիք մեծ-մեծ բրթում, թե Զանգեզուրո՛ւմ երկու արջ եմ սպանել: Հայրիկ, դու է՛լ ես վախեցել: Դու չէի՛ր, որ ասում էիր, թե Դաղստանում լեզգիների հետ դաշույնով կռվել ես: (Դառնալով մորը): Մայրիկ, կեցցե՛ ս, կեցցե՛ս, դեմքիցդ երևում է, որ դու նրանց ծաղրում ես մտքումդ: Արի, արի համբուրվենք: (Գրկում է Թամարին և համբուրում): Այս տանը երկու տղամարդ կա, մեկը դու ես, մյուսը՝ ես:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Մեկուսի): ճշմարիտ է ասում: Աստված վկա:
ԼԱԶԱՐ. (Ջահանգիրին սաստելով): Ձայնդ կտրի՛ր:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Երկյուղը փոխվել է բարկության): Ադա , անըզգամ, ի՞նչ ես հարբուզոռբով ներս գալիս: Իսկի արարմ ունքիցդ ամաչո՞ւմ ես, թե չէ:
ԼԱԶԱՐ. Բավական չէ, որ դրսերում մեզ խայտառակում է, դեռ մեծ-մեծ էլ խոսում է:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Գնում է ձախ կողմի դոներով):
ՏԵՍԻԼ 7
ՆՈԻՅՆՔ, առանց ԽԱԼՖԱՅԱՆԻ
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, Լազարը ճշմարիտ է ասում:
ՍԱՄՎԵԼ. (Կանգնելով մեջտեղում, ձեռնեւրը դնում է կողքերին և նայում աջ ու ձախ): Օհո՛, լեզուներդ բացվեցին: Այլևս չե՞ք դողում ու սարսափում զանգակի ձայն լսելի՞ս: Ջահանգի՛ր:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ (Աոաջ գալով): Այստեղ եմ, Սամվել աղա:
ՍԱՄՎԵԼ. Ասա տեսնեմ, սրանցից որր որտեղ էր թաքնվել:
ԶԱՀԱՆԴԻՐ. Հենց ամենքն էլ մկան ծակեր էին փնտրում, որ թաքնվեն, էլի քիչ թե շատ քաջը ես էի:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Դու ինձ այն ասա, անպատկառ, այն չինովնիկներին ինչո՞ւ ես ծեծել:
ԹԱՄԱՐ. Ա՛յ մարդ, դու էլ ժամանակ գտա՞ ր:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Չէ՛, չէ՛, մի ինձ ասա, այդ ի՞նչ խայտառակություն է:
ԼԱԶԱՐ. Ի՞նչ արին քեզ, որ անպատվեցիր նրանց:
ՍԱՄՎԵԼ. Ի՞նչ արին: Ինձ «արմյաշկա» անվանեցին:
ԼԻԶԱ — Հենց դրա համա՞ր:
ՍԱՄՎԵԼ. Այո, հենց դրա, համար, պարոն ձեթ:
ԹԱՄԱՐ. Քի՞չ բան է:
ՍԱՄՎԵԼ. Կեցցե՛ս, մայրիկ, դու ինձ հասկանում ես: Օրը ցերեկով հային անպատվեն և ես սո՞ւս մնամ: Չէ՛, Սամվել Շարբաբչյանը դեռ պատվի զգացումից չի զրկվել:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ադա, անզգամ, «արմյաշկան» ի՞նչ անպատվություն է, որ քեզ և մեզ խայտառակում ես փողոցներում:
ԼԱԶԱՐ Եվ ավելորդ ծախսերի տակ գցում մեզ:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Նիժնիյ-Նովգորոգում ինձ հազար անդամ արմյաշկա են ասել, այնումս էլ չեմ գցել:
ՍԱՄՎԵԼ. Եվ շատ վատ ես արել, հայրիկ, շատ վատ:
ՍԵՐԺ. Ասոծ կա, հենց երեկ մեկն արմյաշկա ասաց: ՝
ՍԱՄՎԵԼ. Գնա դեն, «ասոծ կա, ասոծ կա»: Դու ի՞նչ մարդ ես կոմպոզիտոր... Ը՜հ, տուտո ՜ւց:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ Ադա, հերիք է, քիչ կծիր սրան նրան կատաղի շան պես:
ԹԱՄԱՐ. Բերանը բաց մի անեք, չի կծիլ: Ի՜ նչ է այդ, ամեն օր խեղճ տղան տուն է գալիս թե չէ հարձակվում եք վրեն:
ԼԱԶԱՐ. Որովհետև, օր չի անցնում, որ մի խայտառակ բան չանի: Սկանդալիստ...
ՍԵՐԺ. Շառլատան...
ՍԱՄՎԵԼ. (Ոտը հատակին զարկելով, Սերժին): Փի՛շտ:
ՍԵՐԺ. (Վախեցած ետ է կանգնում):
ՍԱՄՎԵԼ (Ծիծաղելով) Դրան նայեցեք, աստված սիրեք, կասես մուկ կուլ տված կատու լինի: Ի՞նչ ես բեղերդ ցցել բերանիդ անկյուններում սև բզեզների պես:
ՍԵՐԺ. Լիզա, ասոծ կա, կատաղում եմ:
ԼԻԶԱ. Սերժ, մի՛ կատաղիր, տրամադրությունդ կփչանա:
ՍԵՐԺ. Չէ, կատաղում եմ:
ԼԻԶԱ. Դե, գնանք երեկույթ, ուշացանք:
ՍԵՐԺ. Բայց երկյուղալի է:
ԹԱՄԱՐ. Այո, երկյուղալի է, որդի, մնացեք տանը:
ՍԵՐԺ (Մի սպառնալի հայացք ձգելով Սամվելի վրա, գնում է աջ կողմի դոներով):
ԼԻԶԱ. (Հետևում է Սերժին):
ՏեՍԻԼ 8
ՆՈԻՅՆՔ առանց ՍԵՐԺԻ և ԼԻԶԱՅԻ
ՍԱՄՎԵԼ. (Արհամարհանքով): Հը՛, վախեցա, ուշքս գնաց Պամպուլի: (Դառնալով Լազարին): Հըմ, ի՞նչ ես քիթ աւ պռունգդ ծռմռում ինձ վրա: Շո ւտ արա, ձեռաց հինգ հարյուր ռուբլի, տուր ինձ: ԼԱԶԱՐ. (Հեգնորեն): Օհո՜:
ՍԱՄՎԵԼ. Այո՛, այո , առանց ուշացնելու:
ԼԱԶԱՐ՛ Ես փող չունիմ, հայրիկից խնդրիր:
ՍԱՄՎԵԼ. Հայրիկ, բաց արա սնդուկդ, տեսնենք ի՞նչ կա այնտեղ:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ես քեզ մի կոպեկ էլ չեմ տալ:
ՍԱՄՎԵԼ. Կտաս:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ի՞նչիդ է հարկավոր հինգ հարյուր ռուբլին:
ԼԱԶԱՐ. Աղջկերանց վրա ծախսելու համար:
ՍԱՄՎԵԼ. է՜յ, Ղազար-մազար, քիչ խոսիր, թե չէ, աստված վկա, արյունս գլխովս է տալիս:
ԹԱՄԱՐ. Մի՛ չարացնեք երեխայիս:
ՍԱՄՎԵԼ. Հայրիկ, Ժամանակ չունիմ, մի՛ ուշացնիր: Վաղը կանուխ պիտի փոխադրեմ հեռագրով այդ փողերը:
ԼԱԶԱՐ. Ո՞ւմ պիտի փոխադրես:
ՍԱՄՎԵԼ. Քո բանը չէ: Հայրիկ, ես սպասում եմ:
ԼԱԶԱՐ. Մենք քո շառլատանության համար փող չունինք:
ՍԱՄՎԵԼ. Մեծապատիվ պարոն, կարծեմ, դու կարդալ գիտես:
ԼԱԶԱՐ. Քեզանից մի քիչ ավելի:
ՍԱՄՎԵԼ. Շատ ավելի: Դե, համեցեք, կարդա այս նամակները: (Տալիս է Լազարին մի քանի նամակներ):
ԼԱԶԱՐ. (Արհամարանքով): Ես գործ չունիմ քո սիրուհիների նամակների հետ:
ՍԱՄՎԵԼ. Չէ, կարդա , կարդա՛, կարելի է մի քիչ ազնվանաս: ԼԱԶԱՐ. (Վերցնելով մի նամակ, կարդում է): Սիրելի Սամվել, եթե մինչև ամսույս վերչը չտամ ուսումնավարձս,ինձ համալսարանից դուրս կանեն:
ՍԱՄՎԵԼ. (Ընդհատելով, նամակը խլում է Լազարից): Բավական է, մնացյալը քեզ համար հետաքրքրական չէ: Այժմ երկրորդը կարդա: (Տալիս է Լազարին երկրորդ նամակը):
ԼԱԶԱՐ. (Կարդում է): (Անգին Սամվել, գարնանը ձմեռվա վերարկուս ծախել եմ, այժմ սառնամանիքը սկսել է, այլևս չեմ կարողանում տնից դուրս գալ ամառային վերարկուով: Բացի դրանից, հարկավոր են գրքեր, ուսման վարձ և... :
ՍԱՄՎԵԼ (Ընդհատելով): Բավական է: Մյուս նամակներն էլ հետո կտամ: (Վերցնում է նամակը Լազարից):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Գրողներն ովքեր են, գրողները:
ՍԱՄՎԵԼ. (Ցույց տալով Լազարին աոաջին նամակի ստորագրությունը): Կարդ՛ա :
ԼԱԶԱՐ՛ (Կարդալով): «Քո Արշակ Տեր-Մարուքյան»:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Իմ քրոջ որդին:
ՍԱՄՎԵԼ. (Առնելով աոաջին նամակը Լազարից, տալիս է երկրորդը): Կարդա՛:
ԼԱԶԱՐ. (Կարգում է): «Քո Սեդրակ Բարսեղյան»:
ԹԱՄԱՐ. Իմ քրոջ որդին:
ԳԱՄՎԵԼ. (Նամակները դնելով գրպանը): Երկուսն էլ մեր ամենամոտիկ ազգականները:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Այ անիրավներ, ամսական քսանուհինգ ռուբլի եմ ուղարկում ամեն մեկին:
ՍԱՄՎԵԼ. Ունենալով ամսական տասը հազար ռուբլի եկա մուտ: է՜է, ամոթ է, հայր, ամոթ է: Դե շո՛ւտ, դուրս բեր , հինգ հարյուր ռուբլին, թե չէ ախորժակ չումիմ քեզ հետ երկար վիճելու, մանավանդ այդ (ցույց տալով Լազարի կողմը) քթի մազի երեսը տեսնելու:
ԼԱԶԱՐ. Չտ՛աս, հայրիկ, ոչ մի կոպեկ չտաս:
ՍԱՄՎԵԼ. Հապա թող փորձի չտալ, կտեսնես քո գլխին ինչ օյին կսարքեմ:
ԼԱԶԱՐ. Խուլիգա՜ն:
ՍԱՄՎԵԼ. (Ոտը ուժգին զարկելով հատակին): Սուս, խնայիր մայրիկին, թե չէ՝ գլուխդ քուֆթա կշինեմ: Դե՛, հայրիկ, տուր շուտով:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Լավ, լավ, հեռացիր, ես ինքս կուղարկեմ:
ՍԱՄՎԵԼ Ուրեմն չես տալիս, է՛լի:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Մոտս փող չկա:
ՍԱՄՎԵԼ. Լավ: Մայրիկ, հեռանանք այս հոտած մթնոլորտից: (Արհամարհանքով դեպի Լազարը): Ըըհ, երես-մերեսին նայեցեք, կասես հուդա ուրբաթ լինի: (Ուզում է գնալ աջ կողմի դոներով, բայց կանգ է սանում, հանկարծ լսելով Ջահանգիրի ձայնը):
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Բեմի ետևից բարձրաձայն): Վա՛յ, վա՛յ ջանավարները եկան, վա՛յ խեղդեցին: ( Իսկույն ձայնը կտրվում է):
(Բեմի ետևում աղմուկ, դղրդոց):
(Բեմի վրա ընդհանուր շփոթություն):
ՏԵՍԻԼ 9
ՆՈԻՅՆՔ, ԽԱԼՖԱՅԱՆ, ՍեՐԺ, ԼԻԶԱ, ՋԱՀԱՆԳԻՐ և չորս անհայտ անձինք բաշլըողներով երեսները ծածկած
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Երևում է ձախ կողմի դոների մեջ վերարկուով, գդակը գլխին): Ի՞նչ պատահեց:
ՍԵՐԺ. (Երևում է աջ կողմի դոների մեջ աոանց գլխարկի և վերարկուի): Խեղդում են, ասոծ կա:
ԼԻՋԱ. (Երևում է աջ կողմի դոների մեջ գլուխը բաց Սերժի հետ): Սերժ, դու մի՛ դուրս գար:
ՉՈՐՍ ԱՆՀԱՅՏ ԱՆՁԵՐ. (Ներս են խուժում միաժամանակ խորքի դոներից: Նրանցից մեկը բոնած է Ջահանգիրի օձիքը մի ձեոքով, մյուսով ատրճանակը պահած է նրա կրծքին: Ներս մտնելով, անմիջապես զանազան դիրքեր են գրավում, յուրաքանչյուրը բարձրացնելով իր ձեոքի զենքը):
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁ. (Զենքը բռնելով Հայրապետի դեմ) Ձեռներդ վեր:
ԵՐԿՐՈՐԴ ԱՆՁ. Ոչ ոք տեղից չշարժվի:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ.. (Անմիջապես թաքնվում է ձախ կողմի գրասեղանի տակ):
ՍԵՐԺ (Կրկզում է աջ դոների առջև Լիզայի ետևում): Ասոծ կա:
ԼԱԶԱՐ. ՀԱՅՐԱՊԵՏ (Իսկույն վեր են բարձրացնում իրենց ձեոքերը):
ԼԻԶԱ. (Վախից սկսում է դողալ, բայց հետաքրքրությունից չի փախչում):
ԹԱՄԱՐ. (Մի վայրկյան շփոթվում է, հետո զսպում է իրեն և ձեոքերը դնում է մեջքի վրա):
ՍԱՄՎԵԼ. (Մի վայրկյան կատաղում է, ուզում է հարձակվել հարձակվողների վրա, բայց իշխում է իրեն և ձեռքերը դնելով կողքերին, նայում է սառնորեն):
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁ (Հայրապետին): Պահարանի բանալին:
ԵՐԿՐՈՐԴ ԱՆՁ. (Սամվելին, զենքն ուղղելով նրա կրծքին): Ձեռքերդ վեր:
ՍԱՄՎԵԼ. Աչքիս վրա, (ձեռքերը բարձրացնում է վեր):
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Շնչասպառ, չկարողանալով ազատվել չորրորդ անձի ձեռքից): Ես ասո՞ւմ էի, ասո՞ւմ էի, չէիք հավատում: Դե կերե՛ք
ՉՈՐՐՈՐԴ ԱՆՁ. (ԻՐ զենքով սպառնալով Ջահանգիրին): Սուս:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Կուչ գալով): Մեղա աստծու...
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁ. (Հայրապետին): Բանալի՜ն, Շո՜ւտ:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Բանալի չկա:
ԼԱԶԱՐ. Հայրիկ, չտաս, (Դողում է):
ՍԱՄՎԵԼ. Կտա:
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁ. (Արագությամբ դուրս է բերում Հայրապետի գրպանից բանալին, միաժամանակ փողամանր, որն իսկույն դնում է իր գրպանը: Մոտենում է երկաթե պահարանին, շարունակ զենքը Հայրապեաի կրծքին բռնած):
ՉՈՐՐՈՐԴ ԱՆՁ. (Աոաջինին): Շտապի՛ր:
ԹԱՄԱՐ: Դուք ո՞վ եք:
ԼԱԶԱՐ. Մի՛ խոսիր, մայրիկ:
ԹԱՄԱՐ. Շատ լավ էլ կխոսեմ: Սրիկաներ, կորե՛ք այստեղից:
ԵՐՐՈՐԴ ԱՆՁ. Մայրիկ, լավ կլինի, որ դու լռես:
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁ. (Աշխատել է պահարանը բաց անել, չի կարողացել: Հայրապետին): Եկ, ինքդ բաց արա:
ՍԱՄՎԵԼ. Հայրիկ, օգնիր նրանց:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Այս ի՞նչ օրենք է, ես իմ ձեռքով իմ փողերը տա՞մ: (Վերցնում է բանալին Աոաջին անձից և պահարանը բաց է անում):
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁ. (Արագ-արագ պահարանից դուրս է բերում թղթադրամների կապոցներ և գրպաններր դնում):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ավազակներ, դուք խղճմտանք չունիք: Ես ձեզ ցույց կտամ, նահանգապետն ու ոստիկանապետն իմ լավ բարեկամներն են:
ԹԱՄԱՐ. (Կատաղելով): Թողեք, ես դրանց խեղդեմ: (Ուզում է իրոք հարձակվել անհայտներից մեկի վրա):
ՍԱՄՎԵԼ. (Բռնելով մոր ձեոքը): Մայրիկ, տեղդ կաց: (Ցածր ու խորհրդավոր): Համբերիր մի քիչ: (Բարձր): է յ, լավ դատարկիր այդ սնդուկը, ոսկի էլ կա, չմոռանաս: Այ, այդպես, կեցցե՛ս, մաքրիր:
ՉՈՐՐՈՐԴ ԱՆՁ. Այժմ բոլորի գրպանները ղատարկիր:
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁ. (Արագ խուզարկում է Լազարին, վերցնում է, փողամանը, դնում է իր դրպանը,՛ մոտենում է Սամվելին):
ՍԱՄՎԵԼ Համեցեք բարեկամ, ինչ որ գտնես կեսն ինձ կտաս:
ՉՈՐՐՈՐԴ ԱՆՁ. Բավական է: է՛յ, անշարժ կացեք, ոչ մի քայլ, ոչ մի ձայն:
ԵՐԿՐՈՐԴ ԱՆՁ. (Օդի մեջ բարձրացնելով թղթի մեջ փաթաթած ինչ-որ կլոր բան): Եթե ոչ, կգցեմ, տունը տակնուվրա կլինի :
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Ռո՛ւմբ, ռո ւմբ:
ԷԱՋ»ԱՐ. Զգո՜ւյշ, զգո՜ւյշ:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Սեղանի տակից): Տունս քանդվելու է:
ՍԱՄՎԵԼ. (Հարմար վայրկյան որսալով, մի ուժզին հարված է տալիս իր գրպանները խուզարկող Աոաջին անձին և ատրճանակր ձեոքից գցում: Ապա դուրս է բերում իր վարտիկի դրպանից մի ատրճանակ և ուղղելով Երկրորդ ու Երրորդ անձերի վրա, գոոում է): Ձեռքներդ ցած:
ԼԱԶԱՐ Ի՞նչ ես անում, խելագար:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Դողալով): Ադա, թող կորչեն անզգամները, գիժ...
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Բաջիս վայ, փորս ծխով լցնելու են:
ՍԱՄՎԵԼ. (Ավելի կատաղի): Ձեռքներդ ցած:
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁ. (Ուզում է փախչել, ատրճանակր թողնելով հատակի վրա):
ԹԱՄԱՐ. (Բոնելով Աոաջին անձի թևերից): Ո՞ւր ես փախչում, ավազակ:
ՍԱՄՎԵԼ. (Երկրորդ անձին); Դիր այդ ձեռքիդ բանը սեղանի վրա:
ԵՐԿՐՈՐԴ ԱՆՁ. (Կատարում է Սամվելի հրամանը);
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Բոմբ է, չմոտենաք,
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Հեռու կանգնեցեք, (Կուչ է գալիս պատի տակ):
ՍԱՄՎԵԼ. (Չորրորդ անձին): Գցիր ատրճանակդ ցած:
ՉՈՐՐՈՐԴ ԱՆՁ. (Ուզում է փախչել):
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ներողություն, ես քեզ բաց չեմ թողնիլ, (Բռնում է
երկու ձեռքերով Չորրորդ անձի փեշերից):
ՍԱՄՎԵԼ. Հայրիկ, դու էլ այն մեկին բռնիր, (Երրորդին): Գցիր ձեռքիդ բանը:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. (Բռնում է չորրորդ անձին):
ՍԵՐԺ, (Կամաց-կամաց բարձրացնում է գլուխը Լիզայի ետևվից): Լիզա, ասոծ կա, ես դրանց պիտի կոտորեմ:
ՍԱՄՎԵԼ. Ջահանգիբ, դոները կողպիր:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. (Կողպելով խորքի դոները): Հա՛ ջան, հա՛ ջան,Սամվել աղա:
ՍԱՄՎԵԼ. Ո՞ւր է Խալֆայանը:
ԽԱԼՖԱՅԱՆ. (Դուրս է գալիս սեղանի տակից): Այստեղ եմ,Սամվել Գերասիմիչ:
ՍԱՄՎԵԼ. Պահիր այդ սրիկային, մայրիկը հոգնեց:
ԹԱՄԱՐ. Օհ, նավթի հոտից սիրտս խառնեց, (Աոաջին անձին հանձնում է Խալֆայանին):
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Գնամ շոր չորացնելու չվանը բերեմ, դրանց բոլորի ոտք ու ձեռքը մի լավ կապռտենք:
ՍԱՄՎԵԼ. Կապռտել հարկավոր չէ, այժմ դրանք անզոր են:
ԼԱԶԱՐ. (Ջահանգիրին): Գնա ոստիկաններ կանչիր, հանձնենք դրանց նրանց ձեռքը:
ՍԱՄՎԵԼ. Դու մի՛ խաոնվիր, քո բանը չէ:
ՀԱՅՐԱՊԵՏ, (Շարունակ երկյուղով նայել է սեղանի վրա դրած փաթեթին): Դեռ առաջ, առաջ այդ զահրումարը աչքիցս հեռացրեք: Ոտներս դող է ընկել, Զահանդիր վերցրու:
ՋԱՀԱԳԻՐ. (Երկյուղով նայելով փաթեթին): Չէ , աղա, քաչալը ջուր չի մտնիլ, ես ղրան մոտեցողը չեմ:
ՍԱՄՎԵԼ. (Վերցնում է փաթեթը, բաց է անում, նայում է, ժպտում և միջի իրերը տալով Ջահանգիրին): Ա՛ռ, կե՛ր:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ (Ետ է քաշվում): Դե՛ն տար, խաթա է:
ՍԱՄՎԵԼ. Կեր, ասում եմ:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ, (վախվխելով վերցնում է իրը, նայում է ապշած): Ադա, դա սերկևիլ է խոմ:
ԱՄԵՆՔԸ. Սերկևի՛լ:
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Ձեր արև, սերկևիլ, Ա՛յ, տեսեք: (Ածում է սերկևիլը և ծամում):
ՀԱՅՐԱՊԵՏ. Բա, ես դրանց հոր...
ՍԱՄՎԵԼ. (Աոաջին անձին): Դեհ, այժմ, ինչպես գրպաններդ լցրիր, այնպես էլ դատարկիր:
ԵՐՐՈՐԴ ԱՆՁ. (Ուզում է, փախչել):
ՋԱՀԱՆԳԻՐ. Հը, հը, ո՛րտեղ ես փախչում: (Բռնում է Երրորդ անձի փեշերից): Սերկևիլ պիտի ուտենք:
| Следующая страница | ||